Aktualności

Diagnostyka.svg

Diagnostyka

Leczenie_przedoperacyjne.svg

Leczenie przedoperacyjne

Operacja.svg

Operacja

Leczenie_pooperacyjne.svg

Leczenie pooperacyjne

Leczenie_rozsianego_raka_piersi.svg

Leczenie rozsianego raka piersi

Wsparcie_i_rehabilitacja.svg

Wsparcie i rehabilitacja

Rak piersi

Przydatne adresy

Historie pacjentek

Prawa pacjenta

My dałyśmy radę, zobacz nasze historie :)

Wczesnego raka piersi HER2+&nbsp;można wyleczyć!

Ten poradnik, powstał, aby wesprzeć Cię w pierwszym, trudnym momencie zaraz po diagnozie i dać wiedzę potrzebną do podjęcia czekających Cię decyzji.

Wczesny-Rak-Piersi-Poradnik-dla-pacjentek-1.pdf

small_home-poradnik.png

thumbnail_home-poradnik.png

home-poradnik.png

Poradnik dla kobiet z wczesnym rakiem piersi

HER2+.png

OnkoCafe.png

OmeaLife.png

Amazonki.png

PolskieAmazonki.png

g2997.svg

thumbnail_Joanna.jpg

Joanna.jpg

Co było najtrudniejsze w trakcie leczenia, a co motywowało?

Co oznacza dla Pani rak piersi HER2+?

Co wiedziała Pani o raku piersi w momencie diagnozy?

Gdzie szukała Pani informacji o raku piersi?

Jak bliscy powinni wspierać podczas leczenia?

Jak wyglądało Pani leczenie?

Jak zareagowali bliscy na Pani diagnozę?

Jak zmieniło się Pani życie po diagnozie?

Kto był dla Pani wsparciem podczas choroby?

Kiedy dowiedziała się Pani, że ma raka piersi?

Joanna

thumbnail_Kasia-historie.png

Kasia-historie.png

Jak został zdiagnozowany u Pani rak piersi?

Jak zareagowali Pani bliscy na diagnozę?

Co było dla Pani motywacją podczas leczenia?

Czy było Pani trudno mówić o chorobie wśród bliskich, osób w pracy?

Czy potrzebowała Pani wsparcia psychoonkologa?

Kasia

thumbnail_Wiola.jpg

Wiola.jpg

Jak został u Pani wykryty rak piersi i jak Pani zareagowała na diagnozę?

Co oznacza dla Pani diagnoza HER2+?

Gdzie szukała Pani informacji o chorobie i leczeniu?

Co motywowało Panią w trakcie leczenia, co było najtrudniejsze?

Czy wróciła Pani do pracy po chorobie?

Kto był dla Pani największym wsparciem?

Jak Pani bliscy zareagowali na diagnozę?

Wiola

thumbnail_Ola1.jpg

Ola1.jpg

Jak zareagowała pani na diagnozę?

Co znaczyła dla Pani diagnoza, gdzie szukała Pani informacji

Jak bliscy powinni wspierać chore na raka piersi?

Czy było Pani trudno mówić o chorobie?

Co Panią najbardziej motywowało podczas leczenia?

<figure class="image image-style-align-left image_resized" style="width:36.07%;"><img src="/uploads/Sylwia2_Copy_bf94eb5551.jpg"></figure><h2 style="text-align:justify;">Po prostu kocham życie!</h2>Mam 47 lat i mieszkam w Olkuszu, a w styczniu 2018 r. usłyszałam diagnozę „rak piersi”. Wszystko zaczęło się jednak dużo wcześniej, kiedy przez cały poprzedni rok bolała mnie pierś. We wrześniu 2017 r. miałam ostatnie USG przed diagnozą, które nic nie wykazało, oprócz małej torbieli. Kiedy powiedziałam lekarzowi, że pierś mnie pobolewa i że chciałabym skierowanie na mammografię, pani doktor stwierdziła, że nie jestem w grupie ryzyka, a nowotwór nie boli, więc na pewno nie jest to nic groźnego. Zrobiła mi badanie palpacyjne, ale nic nie wyczuła. Wtedy myślałam, że może faktycznie przesadzam? Że pierś mnie boli, bo śpię na brzuchu albo przez to, że noszę do ćwiczeń stanik sportowy, który może za bardzo uciska piersi? Gdybym miała jakieś sygnały, że to może być rak, szukałabym pomocy i robiłabym badania w innej placówce, ale lekarz na tyle mnie uspokoił, że tego nie zrobiłam…Od września do grudnia ból się nasilał, a ponadto pierś zrobiła się większa, była nabrzmiała i bolała przy każdym dotyku. W Wigilię ból był tak duży, że nie byłam w stanie przygotować świątecznego obiadu! Kiedy dotykałam piersi, próbując zlokalizować źródło bólu, wyczułam w niej dużego guza! Wtedy nie docierało do mnie, że to może być nowotwór, ponieważ w głowie ciągle miałam to, co powiedziała mi pani doktor – że rak nie boli. Mimo to 27 grudnia poszłam jeszcze raz do lekarza, ale tym razem innego. Dostałam od niego skierowanie na pilną mammografię. Musiałam jechać do innego miasta, bo w Olkuszu nie było wtedy mammografu.Badanie miałam 2 stycznia, a 10 zadzwonili do mnie, gdy byłam w pracy, żebym przyszła po wynik, bo jest zły. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że przez ten cały czas działo się coś niedobrego. Odbierając wyniki mammografii, jak i później podczas wizyty w poradni sutka, nie otrzymałam jednoznacznej odpowiedzi, że to jest rak. Ta niepewność była straszna! Lekarz w poradni kazał mi wykonać biopsję i powtórzyć mammografię i w zasadzie to wszystko, co od niego usłyszałam. Wtedy powiedziałam dość! Chcę wiedzieć! Poprosiłam, żeby zrobił mi biopsję od razu, ale na początku odmówił! Dopiero, jak mu powiedziałam, że nie wyjdę bez tego badania, ostatecznie zgodził się. Biopsja cienkoigłowa niestety wykazała komórki rakowe…Po odbiór wyników poszłam z mężem. Kiedy zobaczyłam kartkę z wynikami, pomimo że było na niej kilka zdań, ja widziałam tylko dwa słowa „rak piersi”. To był dla mnie szok! Gdyby nie mąż, nie dałabym rady stamtąd wyjść o własnych siłach! Czułam się skołowana, nie wiedziałam, co się dzieje… moją pierwszą myślą było to, że umrę. Zastanawiałam się, jak powiem o tym mamie, co się stanie z moim młodszym synem – mam dwóch synów – starszy Marceli i młodszy Igor. Wiedziałam, że mąż i Marceli sobie z tym poradzą, ale Igor był za młody… później, zaczęłam się wczytywać w wyniki i okazało się, że mam HER2 dodatniego raka piersi. Informacje, które znalazłam na jego temat jeszcze bardziej mnie wystraszyły, ciągle miałam w głowie, że to niezwykle agresywna postać raka piersi… byłam przerażona!<figure class="image image-style-align-left image_resized" style="width:46.95%;"><img src="/uploads/2_5423bc122d.jpg"></figure> Dopiero po jakimś czasie dowiedziałam się, że &nbsp;to tak szybko nie działa, że będę żyć! Ale w momencie diagnozy o raku piersi nic nie wiedziałam, niestety lekarz też mnie nie wsparł w tych pierwszych krokach, zaraz po diagnozie – nie wiedziałam, gdzie mam zgłosić się dalej, co robić? Zaczęłam szukać informacji w Internecie – było to trudne, bo natrafiałam na różne wiadomości, ale w tym okresie bardzo wspierał mnie mąż. Dużo czytał na ten temat i wymienialiśmy się informacjami – zawsze mogłam na niego liczyć. &nbsp;Tak samo, jak na moich synów, którzy okazali się cudownymi opiekunami i bardzo pomogli mi przejmując część codziennych obowiązków.<figure class="image image-style-align-right image_resized" style="width:42.9%;"><img src="/uploads/Sylwia3_Copy_b0cd19d5e5.jpg"></figure>Kiedy rozpoczynałam chemioterapię, byłam na ostatnim roku studiów, miałam też napisane dwa rozdziały pracy magisterskiej. Początkowo nie poddawałam się złemu samopoczuciu, jeździłam na wykłady, bo bardzo je lubiłam i czerpałam z nich dużą przyjemność. Niemniej później wymagało to ode mnie więcej wysiłku, zastanawiałam się, czy nie zrezygnować? Że po co mi to wszystko? I w tych trudnych momentach dowiedziałam się, ilu osobom na mnie zależy! Koleżanki ze studiów i mąż przekonywali mnie, że włożyłam w to dużo pracy, energii i tak dobrze mi szło, że po prostu muszę to skończyć! To było dla mnie takie motywujące! Dzięki nim udało mi się przetrwać chemioterapię i… ukończyć moje wymarzone studia. Pozaliczałam projekty i egzaminy, a pracę magisterską obroniłam w maju, w tym&nbsp; roku!&nbsp;Bardzo trudnym dla mnie momentem podczas chemioterapii była utrata włosów. Lekarz zaproponował, żebym kupiła sobie perukę, bo dobrze dobrana sprawi, że nie będzie widać, że jestem chora onkologicznie. I wtedy pomyślałam sobie: „ale zaraz! Czemu ma to właściwie służyć? Jestem chora, przed nikim nie muszę tego ukrywać!”Choroba nowotworowa nie jest piętnem, którego należy się wstydzić. Więc co zrobiłam? Kupiłam sobie mnóstwo kolorowych chust o finezyjnych wzorach! Kiedy je zakładałam czułam się pewna siebie i kobieca – myślę, że to ważne, aby każda kobieta znalazła sposób na siebie, na to, żeby się dobrze czuć – to wydaje się czymś małym, ale naprawdę pomaga!<figure class="image image-style-align-left image_resized" style="width:45.03%;"><img src="/uploads/IMG_20181009_145934_Copy_bcb2326279.jpg"></figure>25 lipca 2018 roku miałam operację oszczędzającą pierś. Kiedy dowiedziałam się o raku chciałam, aby od razu mi ją usunięto. Czytając ten temat wielokrotnie natrafiałam na opinie innych kobiet, które pisały, że jeśli&nbsp; usunie się całą pierś, to nowotwór już nigdy nie powróci. Miałam szczęście, że trafiłam na lekarza, który przekonał mnie, żeby zaczekać z operacją. Pani doktor stwierdziła stanowczo, że będzie lepiej przeprowadzić operację oszczędzającą i że nie ma potrzeby usuwania całej piersi. Z perspektywy czasu bardzo cieszę się, że nie poddałam się niestety tak silnie funkcjonującemu mitowi. Kiedy obudziłam się i zobaczyłam, że nadal mam pierś, poczułam się silna i spokojniejsza, i że wszystko będzie dobrze. Również potem, gdy na siebie patrzyłam, czułam się pewna siebie i że mogę wszystko! Pomimo tego, że pani doktor początkowo nie wytłumaczyła mi dokładnie, czemu ma służyć operacja oszczędzająca, cieszę się, że była taka stanowcza w swojej decyzji, dzięki czemu nadal mam pierś.<figure class="image image-style-align-right image_resized" style="width:45.1%;"><img src="/uploads/IMG_20181005_121901_Copy_c1809ff987.jpg"></figure>Obecnie jestem w trakcie leczenia pooperacyjnego. Zdarzają się jeszcze momenty, w których gorzej się czuję, ale bardzo pomagają mi wtedy afirmacje, które wymyśliłam, aby czuć się silniejszą, np.: -pokonałam chorobę! -jestem zdrowa! -jestem silna! -z każdym dniem nabieram coraz więcej sił, energii i nadziei!Kiedy mam gorszy moment, wybieram się do lasu na spacer i jak mantrę powtarzam swoje afirmacje. To bardzo mi pomaga! Chodzę także na jogę i pilates – jestem aktywna, ciągle próbuję nowych rzeczy i ciągle stawiam sobie nowe cele i marzenia – marzę o tym, aby zobaczyć zorzę polarną, chciałabym zatańczyć walca (we wrześniu zapisałam się już na kurs tańca!) i podróżować. Zawsze trochę bałam się podróżować, ale choroba skłoniła mnie do tego, żeby złamać ten strach! Dzięki temu, w tym roku zwiedziłam więcej, niż przez całe swoje życie! Nie chcę marnować ani jednego dnia, chcę zwiedzić i zobaczyć wszystko! Chcę ciągle doświadczać nowych rzeczy, dlatego też zapisałam się na jazdę konną, bo konie zawsze mnie fascynowały, ale jakoś nigdy nie było na to czasu. Nauczyłam się także większej spontaniczności – w końcu życie nie poczeka! Dlatego zdecydowałam się na udział w programie telewizyjnym poświęconym metamorfozom, przymierzałam wiele cudownych stylizacji i czułam się super! Wzięłam także udział w sesji zdjęciowej do kalendarza, podczas której poznałam kochane, cudowne dziewczyny, które zaraziły mnie energią! Od tamtej pory boję się mniej, nabieram coraz więcej odwagi i apetytu na życie! Znalazłam też czas, żeby prowadzić instagrama, na którym dzielę się zdjęciami potraw (gotowanie to moja pasja!) i ze spacerów po lesie. Dużo się u mnie dzieje, ale myślę, że to bardzo ważne, aby znaleźć coś co pomaga.Życie jest teraz inne… ja jestem inna. Nauczyłam się na nowo wielu rzeczy i ciągle się uczę – siebie, swoich emocji, swojego otoczenia. Na przykład – gdy dowiedziałam się o raku akurat miałam nową pracę. Niestety z powodu leczenia ją straciłam. Wtedy bardzo to przeżyłam. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego gdy w życiu zaczęło się układać, na mojej drodze pojawił się on? Dziś – owszem, nadal jest lekki żal, ale w większym stopniu ciekawość, wręcz niecierpliwość – kiedy znowu będę mogła podjąć pracę (nie mogę się tego doczekać!), kiedy nauczę się kolejnej nowej rzeczy! Zatem – nie stresuję się już rzeczami, które kiedyś przyprawiały mnie o ból głowy. I chociaż strach mnie nie opuszcza, to uśmiecham się każdego dnia i próbuję go okiełznać! Teraz cieszę się każdą chwilą, jestem wdzięczna, że jestem tutaj, na tym pięknym świecie, bo każdy dzień jest bezcenny. I najważniejsze – kocham siebie, akceptuję i jestem dla siebie dobra. Po prostu kocham życie!<figure class="image"><img src="/uploads/IMG_20190327_123946_Copy_a88fc5a062.jpg"></figure>&nbsp;<figure class="image"><img src="/uploads/received_401277830478088_bc7f78216d.jpeg"></figure><figure class="image"><img src="/uploads/IMG_20190911_125228_Copy_4649758458.jpg"></figure><figure class="image"><img src="/uploads/IMG_20191001_153710_Copy_530dd34508.jpg"></figure><figure class="image"><img src="/uploads/IMG_20190818_130736_Copy_a96e25e693.jpg"></figure>

thumbnail_Sylwia.jpg

Sylwia.jpg

Sylwia

<h2>W życiu chodzi o to, by być trochę niemożliwym!</h2>Od kołyski uczy nas się życia, zasad funkcjonowania w społeczeństwie, czego nam nie wolno, co nie uchodzi, a co jest wręcz uznawane za patologię. Określa się w nas normę, przystosowuje do ogółu, szufladkuje. Już od pierwszych świadomych chwil byłam w opozycji do świata, do tych ustaleń, norm, szufladek. Miałam wrażenie, że się duszę, że kotłuje się we mnie jakieś inne JA, które wrzeszczy i wyrywa się z mojej duszy na zewnątrz. Przez 35 lat swojego życia walczyłam z nauczycielami, szefami, rodzicami, mężem, niedorzecznościami, aż doszłam do momentu, że buntowałam się dla zasady. Kiedy usłyszałam diagnozę, że mam raka, struchlałam, przeraziłam się, bałam się śmierci. Właściwie raka odkryłam u siebie przypadkiem i to przez stres! Kilka lat przed diagnozą było go w moim życiu bardzo dużo – moja córka przez pierwsze trzy lata swojego życia potrzebowała szczególnej uwagi z powodu problemów ze zdrowiem. Kiedy jej zdrowie się unormowało, wróciłam do pracy – szybkie tempo, nieprzyjazne środowisko wywołało jeszcze więcej stresu, w wyniku którego schudłam aż 20 kg! Dopiero gdy straciłam kilka cm poczułam, że mam coś w piersi. To było nie tylko wyczuwalne, ale wręcz widoczne. Myślę, że to właśnie stres był bezpośrednią przyczyną zachorowania. Wcześniej dbałam o siebie – uprawiałam sport, pilnowałam tego, co jem.Czy diagnoza była powodem, dla którego poddałam się i przestałam szarpać ze światem? Absolutnie! Odezwało się we mnie to moje JA. Dodało mi odwagi. Pomyślałam – skoro mam w sobie taką siłę, to może w końcu ją wykorzystam? Skierowałam ją na działanie na swoją rzecz. Stałam się niemożliwa! Wyrzucona drzwiami, pchałam się oknem. Jeszcze bardziej walczyłam o swoje! Przede wszystkim zrobiłam porządek ze stresem – wiedziałam, że jest dla mnie zły i że muszę go wyrzucić ze swojego życia. Więc przekwalifikowałam się. Z wykształcenia jestem księgową, a z zawodu kadrową. Czy szukałam czegoś pokrewnego? Nie! Dziś ostatecznie zajmuję się… fitnessem! Jestem trenerką i prowadzę zajęcia m.in. dla kobiet, które doświadczyły raka i innych ciężkich chorób, a próbują wrócić do lepszego życia.Diagnoza uświadomiła mi również, że ważne jest, aby być w zgodzie ze sobą. Wielogodzinne przyjmowanie chemii spędzałam na rozmowie ze sobą. Próbowałam sobie wytłumaczyć zdroworozsądkowo wiele rzeczy, uzasadnić to, co się dzieje i poukładać pewne rzeczy w głowie. Rozmawiałam dużo nie tylko ze sobą, ale też z ludźmi dookoła. Chciałam wszystkim pokazać, że rak to tylko jakiś etap w życiu i że jest do przejścia! Zawsze szłam na chemię wystrojona, niemalże jak na wybieg – w pięknym makijażu, kolorowych turbanach, zakładałam kolorowe wzorzyste spódnice i długie kolczyki. Starałam się każdej z pań siedzących w poczekalni rozdać pozytywną energię, pokazać, że ten szpital, do którego przychodzimy, to pole walki i nie przychodzimy tu po to, żeby umierać! Wyobrażałam sobie, że chemia skapująca do żył z kroplówki, to takie Don Kichoty na koniach, które pikują w kierunku komórek rakowych i starałam się wizualizować tę walkę. Nigdy przez niego nie płakałam, nie byłam smutna, traktowałam raka jak wroga – pokazałam mu, że jestem niemożliwa! Wygrać mogę tylko ja, a nie on.Bywały też oczywiście trudne momenty – sama diagnoza jest przecież szokiem, a dla mnie takim ciężkim czasem było pierwszych 6 miesięcy mojego leczenia. Zacznijmy od tego, że tych 8-9 lat temu, gdy byłam diagnozowana, nie mówiło się, że rak piersi ma jakieś podtypy. Ba! W ogóle mało rzeczy się wtedy określało. Dziś, jak widzę wyniki innych dziewczyn, to łapię się za głowę, jak to się zmieniło! Całe kartki zapisane! Ja od swojego lekarza usłyszałam tylko, że mam HER pozytywny i tyle – skierował mnie na chemię czerwoną. Powiedział mi wtedy „Twój organizm jest w bardzo dobrym stanie, więc dam Ci wszystko, co jest dostępne na rynku”. Wtedy nie było czegoś takiego, jak leczenie celowane, dobierane do konkretnego podtypu. Mało tego! W sumie dostałam 6 cykli chemii, po której lekarze stwierdzili, że robią mi miesiąc przerwy, potem radioterapia, dwa tygodnie przerwy i kolejny cykl 12 chemii. W tamtym momencie to było zupełnie poza mną… dopiero po pół roku otrząsnęłam się z tego pierwszego szoku i zaczęłam szperać, drążyć, dowiedziałam się np., że są jeszcze jakieś inne rodzaje chemii. Początki poszukiwania wiedzy też nie były proste – wtedy było bardzo mało wiarygodnych źródeł wiedzy, a dużo było naciągaczy, portali z medycyną alternatywną. Najbardziej wiarygodne były dziewczyny, które coś przeżyły, bo potrafiły podać konkretne przykłady – gdzie szukać pomocy, lekarzy, informacji o metodach leczenia. Wertowałam więc strony Amazonek, na których dziewczyny wymieniały się wynikami, swoimi doświadczeniami – gdzie pójść, co zrobić, kiedy i jakie dokumenty zanieść. Nawiązałam z nimi kontakt, to one kazały mówić o swoich potrzebach, walczyć, chodzić, prosić i pytać. Kiedy wyszłam ze szpitala nie wiedziałam nic – nikt o niczym ze mną nie rozmawiał, nie uprzedzał, że po operacji i leczeniu mogę mieć problemy z ręką. I tutaj znowu przyszła mi na pomoc Amazonka, właścicielka sklepu medycznego, do którego trafiłam, rozglądając się za peruką i stanikiem protetycznym. Ona zupełnie jak taka kwoka – brała mnie i inne dziewczyny w podobnej sytuacji pod swoje skrzydła i opiekowała się nami – zaczęła nas bardziej uświadamiać, podawać telefony do innych dziewczyn, które mogły nam pomóc. Czyli pomagały nam wtedy najbardziej osoby w takiej samej sytuacji. Uważam, że teraz dziewczyny są bardziej świadome, bo dużo się mówi o raku piersi.W takich trudniejszych chwilach bardzo wspierał mnie personel medyczny. Dużą pomocą w tych pierwszych chwilach samodzielnego poszukiwania informacji był mój lekarz onkolog, który uprzedził mnie, że będę trafiała na różne treści, ale żebym niczego sobie nie dała wmówić i żebym z nim wszystko konsultowała. Powiedział: „jeśli chcesz się wyleczyć, to musisz mi zaufać i wszystko mówić”. Więc tak robiłam. Jak coś wyczytałam, to przychodziłam do lekarza i pytałam go „Słuchaj, a nie możesz mi zrobić takich badań? A jak nie tych, to inne? Bo czytałam, że są takie, a takie”. Niektórzy lekarze dziwnie reagowali, jak do nich przychodziłam z konkretnymi pytaniami czy z prośbą o badania, bo jak tu komuś streścić tyle lat studiów medycznych i mu wytłumaczyć różne rzeczy? Byłam jednak bardzo dociekliwą pacjentką i przychodziłam z konkretnymi tematami. Lekarze i pielęgniarki zawsze chcieli mi pomóc, nigdy nie rozkładali rąk, że czegoś się nie da zrobić. Kiedyś rozmawiałam z lekarzem, dlaczego&nbsp; trafiam na takich dobrych ludzi. Odpowiedział: „Basia, bo Ty nie jesteś roszczeniowa. Jak nie jesteś roszczeniowa, to życie inaczej się układa”. Dlatego staram się przyjmować życie takim, jakim jest. Jeśli nie mam na coś wpływu, to staram się z tym pogodzić. Gdzieś w środku mam takie przeczucie, że istnieje karma – że jeśli ja jestem dobra dla ludzi, to oni będą dobrzy dla mnie. I kiedyś to wszystko wróci. Dlatego wydaje mi się, że warto dać więcej od siebie. Im więcej dasz od siebie, tym więcej do Ciebie wróci.Drugą ogromną, a nawet najważniejszą siłą i motywacją, jest dla mnie moja rodzina. Gdy zachorowałam moje córeczki miały 3 i 9 lat. Pamiętam, jak zaczęły mi się sypać włosy i żeby to doświadczenie nie było bardziej bolesne, postanowiłam je ściąć! Do fryzjera weszłam razem z mężem i oboje zażyczyliśmy sobie ścięcia na zero. Kiedy takie dwa łysolce przyszliśmy do domu, to moja młodsza córeczka powiedziała: „O mamuś! Ile miejsca do całowania!”, ale starsza zamknęła się w pokoju i strasznie płakała, nie chciała w ogóle ze mną rozmawiać. Po 4 godzinach, kiedy w końcu udało mi się z nią porozmawiać, powiedziała: „Mamo, bo ty teraz wyglądasz, jak ci wszyscy chorzy ludzie”. Wtedy przysięgłam sobie, że nigdy nie będę wyglądała, jak chora – właśnie dla moich córek. Codziennie rano, niezależnie czy miałam chemię czy nie, wstawałam i robiłam sobie makijaż, pięknie się ubierałam. Oczywiście – miałam takie dni, że nie dam rady, ale wtedy mówiłam sobie: „Nie! Wstajesz, szpilki na nogi i sio z domu!”. Przez prawie dwuletni okres mojego leczenia zawsze byłam kolorowa, nigdy moje córki nie widziały mnie rozklejonej. One mnie motywowały i one wyciągnęły mnie do tego kolorowego świata. Mało tego! Były takie sytuacje, że nie raz byłam zaczepiana i pytano mnie, czy nie jestem w ciąży! Bo wyglądałam tak promiennie – przez sterydy przytyłam 12 kg, więc byłam taka papuśna i z pąsami na policzkach. W związku z tym wiele osób myślało, że jestem w stanie błogosławionym.Choroba dużo uczy. Pomimo tych wszystkich niedogodności nadal uważam, że choroba dała mi więcej dobrego niż złego. Przede wszystkim nauczyłam się, że wiedza daje siłę i trzeba ją stale zdobywać i poszerzać. Ze swojego doświadczenia i pomimo tego, że miałam świetny kontakt ze swoim lekarzem i mogłam z nim rozmawiać, uważam, że nie powinno się bazować tylko i wyłącznie na tym, co powie lekarz. Chociażby z tej prostej przyczyny, że ma ograniczony czas wizyty i nawet gdyby chciał, to nie może przekazać pacjentom wszystkiego. Trzeba szukać informacji, ale w bardzo konkretnych źródłach – na stronach organizacji pacjentów, kampanii edukacyjnych, współpracujących z lekarzami. Wiedza daje siłę, a uważam, że wyleczenie raka jest w głowie i bardzo dużo zależy od tego, co w niej sobie poukładamy.Świetnie mi się poukładało w rodzinie, z mężem, wiele rzeczy, o których wcześniej się nie mówiło, zostały powiedziane otwarcie, a to pozwoliło na lepsze budowanie relacji. Nagle uznałam, że to ja jestem najważniejsza, a nie zadowalanie innych, bo inaczej całkiem się posypie i nie będę zdrowa, a wtedy ucierpi na tym moja rodzina, przyjaciele i praca. Dlatego trzeba zadbać o siebie – stałam się taką zdrową egoistką. Nagle się okazało, że skończyłam 40 lat i dopiero zaczęłam żyć tak, jak już powinnam żyć od 20 lat. Myślę, że rak musiał się wydarzyć w moim życiu, żebym uświadomiła sobie, co tak naprawdę jest ważne – zdrowie, a nie żeby wszyscy dookoła byli zadowoleni i praca wykonana. Stąd twierdzę, że ta choroba zmieniła w moim życiu wiele rzeczy na lepsze – bez niej nie przemyślałabym swojego życia, nie przewartościowałabym go. Do końca nie wiedziałabym, co jest w nim najważniejsze. To prawda, co się mówi – że ludzie po raku się zmieniają. Choroba dużo zmienia – charakter, nastawienie do świata. Wielokrotnie spotkałam się z tym, że ktoś miał pretensję, że jestem bezpośrednia, obcesowa, wyemancypowana, że wręcz balansuję na krawędzi niegrzeczności. To dlatego, że ludzie dotknięci nowotworem przestają dbać o konwenanse, a w swoim otoczeniu o ludzi, którzy nie mają ochoty dbać o nich. Dziś już wiem, że nie chcę mieć do czynienia z niedobrymi ludźmi. Potrafię być asertywna i wymagająca wobec siebie i przede wszystkim innych.Całą drogę z rakiem walczyłam, wrzeszczałam, szarpałam się z tym GADEM, służbą zdrowia, sobą samą i JESTEM. Czasem przychodzi strach – że może on wróci? Ale wiem, że mamy na niego nową baterię leków i że będzie dobrze! Nie daję się takim myślom! Nawet teraz, pomimo remisji lubię być na bieżąco, wiedzieć, jakie pojawiły się nowe metody, jakie działania podejmują pacjenci i organizacje pacjentów, jakie petycje piszą, jakie są nowe leki dostępne dla pacjentów. Śledzę kampanie edukacyjne, takie jak „Wylecz raka piersi HER2+”, z których można się wiele dowiedzieć. Mam świadomość, że ciągle ktoś pracuje nad tym, żeby rakowi wytoczyć jeszcze większe działa. Kiedy jeszcze podczas leczenia usłyszałam, że lekarz chce mi dać najmocniejszy dostępny wtedy środek, moją pierwszą myślą było: „Co jeśli nie zadziała? Nie ma nic mocniejszego, więc już nic nie będę mogła wtedy zrobić?”. Lekarz uspokoił mnie, że jeśli nie zadziała, to od momentu rozpoczęcia leczenia na pewno pojawią się nowe leki, bo medycyna ciągle się rozwija. I faktycznie widzę, że te nowe rozwiązania ciągle się pojawiają i że trwają kolejne badania, które pozwalają jeszcze dokładniej poznać raka. Dlatego nie daję się negatywnym myślom! Miałam też taki moment, że chciałam odciąć się od tego, co było, zapomnieć o raku piersi – nie czytać, nawet nie wchodzić szczególnie w interakcje z osobami z rakiem piersi. Potem jednak postanowiłam przekuć to w coś dobrego – zaczęłam wtedy jeszcze bardziej współpracować z kobietami z rakiem piersi, chciałam im pokazać, że można żyć! Ich obecność również dodawała mi sił i nie pozwalała zostać samej z myślami. Skupiłam się na osobach, które potrzebują radości i pomocy, skupiam się na tym, co mogę zrobić i na co faktycznie mam wpływ. A mam wpływ na to, żeby pomagać innym kobietom z rakiem piersi – jeśli nie poprzez zajęcia, to rozmowę lub dzieleniem się swoją historią, bo może kogoś zmotywuję?Każdy dzień jest dla mnie wielkim szczęściem i cieszę się z małych rzeczy! Wszyscy mi mówią: masz w sobie tyle optymizmu, energii, jak to dobrze, ze się z nami nią dzielisz, jesteś niemożliwa… A może zawsze byłam?… Wy też bądźcie!!! Znajdźcie w sobie tę siłę! Mnie ta siła pomogła przetrwać leczenie prawie 9 lat temu. Pomogła spełnić marzenie, by pracować tańcząc! Nie traćmy energii na to, na co nie mamy wpływu! Szukajmy tej siły w różnych miejscach i nie rezygnujmy z siebie, miłości do siebie i do życia! Dzięki sile, którą znalazłam z kadrowej – księgowej siedzącej w papierach, stałam się instruktorem fitness aerobiku i prowadzę zajęcia dla kobiet po przejściach, sprzedając przy tym dobrą energię i pozytywne nastawienie oraz miłość do siebie!<figure class="image image_resized" style="width:50%;"><img src="/uploads/Basia_85725f6786.jpeg"></figure> &nbsp;

thumbnail_2 (1).jpg

2 (1).jpg

Basia

thumbnail_20190309_115001-2.jpg

20190309_115001-2.jpg

Katarzyna

thumbnail_DSC_0020_1.jpg

DSC_0020_1.jpg

Barbara

<h2 style="text-align:justify;">To ja mam raka, a nie rak ma mnie</h2>Moja historia z rakiem piersi rozpoczyna się 1 listopada 2019 r., kiedy zupełnie przypadkiem wyczułam sobie w piersi guza. Był ranek, ok. 4:00, kiedy przebudziłam się, aby przekręcić się z boku na bok, moja ręka, zsuwając się przy tym, natrafiła na guz w lewej piersi. Od razu się rozbudziłam i zaczęłam analizować – wcześniej nie trzymałam konsekwencji w samobadaniu, które robiłam od czasu do czasu. USG średnio robiłam raz na dwa lata, raczej sporadycznie. Jednak wszystkie badania dawały bardzo dobre wyniki, a w mojej rodzinie nikt nie chorował. Mimo to, kiedy wyczułam ten guzek, wiedziałam, że nie mogę go zbagatelizować.Niestety, 1 listopada wypadł w piątek, więc musiałam cały weekend czekać na wizytę u lekarza, ale była to pierwsza rzecz, jaką zrobiłam w nowym tygodniu. Udałam się od razu do poradni onkologicznej w Białostockim Centrum Onkologii i lekarz, który palpacyjnie także wyczuł guza, natychmiast skierował mnie na USG piersi. Kiedy i to badanie wykazało niepokojącą zmianę, dostałam skierowanie na biopsję gruboigłową. Czekając na wynik żyłam ciągle nadzieją – że to może nie będzie rak? Przecież to nie mógł być rak! Dlaczego miałabym być pierwszą osobą w rodzinie, która na niego zachorowała? Bardzo się denerwowałam… Mąż, żeby mnie uspokoić, w tajemnicy przede mną, czytał w Internecie, co mogą oznaczać guzki w piersi i pocieszał, że to mogą być jakieś włókniaki czy tłuszczaki.<figure class="image image-style-align-left image_resized" style="width:50%;"><img src="/uploads/Edyta_5d6982dea5.jpeg"></figure>Niestety, wynik badania potwierdził, że to rak piersi. Moment, w którym poznałam diagnozę -nowotwór złośliwy – to był szok. Nie potrafię opisać, jakie emocje towarzyszyły mi w tamtym momencie. Stałam jak słup soli przed lekarzem i nic do mnie nie docierało. Dowiedziałam się, że mam złośliwego HER2-dodatniego raka piersi. Nie od razu wiedziałam, co to oznacza, że to jakiś podtyp raka. Myślałam, że rak piersi, to rak piersi i już. Rak? Dla mnie to znaczyło śmierć. Myślałam, że za chwilę umrę – i to było straszne przeżycie.Kiedy wróciłam do domu zaczęłam szukać w Internecie informacji na temat raka piersi, ale tylko pod kątem HER2-dodatniego raka piersi. Czułam, że powinnam wiedzieć na jego temat, zwłaszcza, że wiedza dawała mi pewne poczucie spokoju, panowania nad sytuacją. Czytałam, czym charakteryzuje się podtyp, jakie są metody leczenia, co mnie czeka dalej. Uważałam, gdzie szukam tych informacji, żeby były to strony zweryfikowane przez lekarzy.Tak trafiłam m.in. na stronę kampanii „Wylecz raka piersi HER2+”, gdzie spodobało mi się przekazanie wiedzy w sposób zrozumiały, a jednocześnie kompleksowy. Dodatkowo historie kobiet, które przeszły przez raka piersi napawały optymizmem. &nbsp;Zgodnie z tym, czego się dowiedziałam z Internetu zrobiono mi kolejne badania, m.in. mammografię czy &nbsp;badanie radiologiczne, a także odbyło się konsylium. Wiedziałam już, że mogę wziąć w nim udział i że może towarzyszyć mi bliska osoba. Poprosiłam o to męża i to była bardzo dobra decyzja! Konsylium było dla mnie tak ogromnym przeżyciem, że nie docierało do mnie to, co mówią lekarze, a po wyjściu z sali tym bardziej niczego nie pamiętałam. Mąż słuchał uważnie, zadawał pytania i potem przekazywał mi informacje. Podczas spotkania z ekspertami dotarło do mnie tylko, że jeden z lekarzy rozważał mastektomię piersi, w której znajdował się guz. Tłumaczył, że to dlatego, że mam podtyp HER2-dodatni, który jest agresywną postacią raka piersi. Ostatecznie powiedziano mi, że będę miała leczenie neoadjuwantowe.Zaczęłam szukać informacji, czym jest to leczenie neoadjuwantowe, dlaczego nie będę miała najpierw operacji. Zawsze wydawało mi się, że najpierw jest operacja. Jak rozmawiałam z pacjentkami na korytarzu, to różnie to leczenie wyglądało. Cały czas miałam w głowie konsylium, na którym usłyszałam, że skoro mam HER2-dodatniego, to może najlepiej byłoby usunąć całą pierś. I początkowo uczepiłam się tej informacji, wydawało mi się to nawet lepszym rozwiązaniem, bo wytną mi tego raka w całości i on już do mnie nie wróci. Dopiero później przeczytałam na rzetelnych portalach, a pani doktor onkolog potwierdziła, że leczenie neoadjuwantowe to takie leczenie przedoperacyjne. Etap po którym zobaczymy, jak zareagowałam na chemię oraz etap zmniejszania guza, dzięki podaniu podwójnej blokady. Od tej wizyty zaczęłam inaczej myśleć o raku – że może nie umrę z jego powodu, a jeszcze trochę pożyję? Pani doktor powiedziała na tej wizycie, że raka piersi można wyleczyć, że to choroba przewlekła, na którą pojawia się coraz więcej nowych leków, w tym wspomniana wcześniej podwójna blokada, którą można zastosować w moim przypadku. Zaczęłam to wszystko chłonąć, karmić się tymi dobrymi informacjami od pani doktor. Dzięki Bogu, że mogłam skorzystać z tej metody, o której tyle czytałam i tak się jej uczepiłam, że to jest taki ratunek dla mnie! I pomyślałam, że to szczęście w nieszczęściu, że rak został wykryty w momencie, w którym jest refundacja na tę terapię.<figure class="image image-style-align-right image_resized" style="width:50%;"><img src="/uploads/Edyta2_5df57935cd.jpeg"></figure>Pani onkolog zleciła mi chemioterapię, a dalej poszło już szybko – w listopadzie usłyszałam diagnozę, a już 5 grudnia dostałam pierwszą chemię. Pomimo tej pozytywnej energii, którą tchnęła we mnie pani doktor, bałam się, tego co mnie czeka. Z perspektywy czasu myślę, że mój strach wynikał z informacji, których naczytałam się na różnych forach, gdzie osoby chore opisywały, jak znosiły chemię, jakie miały po niej problemy. Przerażały mnie te informacje, bo wydawało mi się, że też tak zareaguję. Okazało się jednak, że bałam się zupełnie niepotrzebnie, bo nie miałam nawet połowy tych dolegliwości, o których pisano! Od tamtej pory przynajmniej wiedziałam, jakich miejsc w Internecie unikać i gdzie nie szukać informacji. Skorzystałam z założenia portu, chociaż na początku też się tego obawiałam, ale to też przyczyniło się, że przeszłam tę chemię w miarę dobrze. To taka rurka zakończona membraną, która jest wszyta pod skórę, gdzie łączy się z główną żyłą. Przez tą membranę dostaje kroplówki, dzięki czemu mam czyste, niepokłute ręce.Pierwsze podania chemii ciężko znosiłam psychicznie – przychodziły momenty załamania, podczas których wspominałam, że jeszcze pół roku temu tyle się działo, rzucałam się w wir pracy, chciałam robić tyle rzeczy! Zostałam nawet ławnikiem sądowym. A tymczasem przyszła wiadomość „rak piersi”, która podcięła mi skrzydła. Siedziałam w Centrum Onkologii – w budynku, na który zerkałam wcześniej ze strachem i myślałam, żeby nigdy się w nim nie znaleźć. Zastanawiałam się, że wcześniej słyszałam rak i myślałam, że mnie to nie dotyczy. Dopiero, jak człowiek znajduje się w takim miejscu, dostrzega, jak ogromna jest skala problemu, jak dużo kobiet choruje i to coraz młodszych. Zastanawiałam się, czemu to wszystko ma służyć…&nbsp;W takich trudnych momentach bardzo pomagała mi moja rodzina, przyjaciółki i znajomi. Przed nikim nie ukrywałam tego, że jestem chora – od razu mówiłam, czego potrzebuję – wsparcia, siły, modlitwy. I dostawałam to. Codziennie ktoś do mnie dzwonił, wypytywał, co u mnie słychać. Miałam takie dni, kiedy nie chciało mi się wstać z łóżka. Wtedy słyszałam „wstawaj, idź na spacer, zrób zdjęcie na dowód, że wyszłaś z domu”. To było takie motywujące i podnoszące na duchu, że jest tyle osób, które mnie wspiera. Koleżanki przynosiły mi książki o kobietach, które miały raka piersi i z tego wyszły, pilnowały, żebym się zdrowo odżywiała. Ze strony pracodawcy także otrzymałam ogromne wsparcie – nie było problemu, żebym wyszła na badania albo dlatego, że źle się czułam. Ale także kobiety, które poznałam w Szpitalu wielokrotnie podnosiły mnie na duchu. Od jednej z nich usłyszałam „Pamiętaj Edyta, to Ty masz raka, a nie on Ciebie” i to zdanie mi wielokrotnie mi później pomogło.<figure class="image image-style-align-left image_resized" style="width:50%;"><img src="/uploads/Edyta3_9a83a6f7ad.jpeg"></figure>Po czterech pierwszych dawkach chemii, kiedy wypadły mi włosy, brwi i rzęsy (paradoksalnie – najmniej przejęłam się ich utratą!) poszłam na kontrolne USG. Pani doktor tak strasznie długo wtedy milczała. Zerkała co chwilę w monitor, na badania na stole, a w ogóle nie patrzyła na mnie! Czułam, że jest niedobrze… „Jest coś pani doktor, prawda?” – zapytałam. Pani doktor spojrzała wtedy na mnie i powiedziała „Pani Edyto! Tu nic nie ma!”. I to był dla mnie taki bodziec, że będzie dobrze! To był też moment, w którym uświadomiłam sobie, że mam jedno życie i nie mogę cały czas siedzieć i myśleć tylko o tym, co będzie i czy rak nawróci. Życie toczy się dalej i muszę cieszyć się każdą jego chwilą! Poczułam wolę walki i wiedziałam, że muszę walczyć i mieć nadzieję. Dostałam taki zastrzyk energii – przede mną było jeszcze 12 chemii, a już w tym momencie jest tak dobrze!18 czerwca miałam operację oszczędzającą, po której wynik biopsji wykazał brak komórek nowotworowych! Jestem zdrowa! Przede mną kolejne dawki chemioterapii, czekam na radioterapię, ale już podchodzę do tego spokojnie. Pomimo epidemii COVID-19 wszystkie moje zabiegi czy badania odbyły się planowo. Czytałam, że pacjenci onkologiczni boją się chodzić do szpitali, ale mnie przez chwilę nie przyszło do głowy, żeby zrezygnować z leczenia! Tym bardziej, że wiem, że Szpital w Białymstoku przestrzega wszelkich zasad bezpieczeństwa. Owszem, trochę się obawiałam ze względu na osłabioną odporność z powodu chemii, ale wiedziałam, że szpital robi wszystko, żeby pacjenci byli bezpieczni.&nbsp; Poradnie i szpital pracowały normalnie, były czasem lekkie opóźnienia, ale kto by się tam przejmował tą godziną w jedną lub drugą stronę? Człowiek był szczęśliwy, że otrzymał to leczenie, po które przyszedł i mógł wrócić do domu.Wszystkim kobietom, które zmagają się z rakiem piersi, chciałam powiedzieć kilka rzeczy:1. Nie bójcie się – owszem, walka jest długa i trudna, ale to nie znaczy, że nie wychodzi się z niej zwycięsko! 2. Nie ukrywajcie choroby i nie zamykajcie się z nią w domu. Szukajcie wsparcia. 3. Mówcie o tym, co Wam jest, jak się czujecie i czego potrzebujecie – to bardzo ważne, aby tego nie ukrywać. 4. Zmieńcie sposób myślenia – połowa sukcesu walki z rakiem piersi, to to, jak mamy poukładane w głowie. Jeśli jest nastawienie, że sobie nie poradzę, choroba mnie pokona – to ono może dołować jeszcze bardziej. 5. Szukajcie źródła siły – dla jednego to będzie modlitwa, dla drugiego rodzina, a dla kolejnego jeszcze coś innego. Znajdzie coś, co Wam pomaga! 6. Szukajcie informacji na temat choroby – jeśli czegoś nie rozumiecie, macie pytania, to nie bójcie się ich zadawać lekarzowi. 7. Bądźcie asertywne – rak uczy asertywności, takiej wewnętrznej odwagi, ale też trochę braku poczucia wstydu – jeśli należą Wam się jakieś badania, leczenie – proście o to! 8. Rak to nie wyrok – to nie jest tak, że umrzemy z dnia na dzień! My – chore z rakiem piersi – paradoksalnie jesteśmy w dobrej sytuacji w porównaniu do innych nowotworów, które są gorsze do wyleczenia. Są metody leczenia, ciągle powstają nowe leki i z dnia na dzień wiadomo o tym raku więcej!<figure class="image image-style-align-right image_resized" style="width:50%;"><img src="/uploads/Edyta4_deb015d68a.jpeg"></figure>Choroba uczy żyć tym, co jest dziś, teraz, sprawia, że życie ulega przewartościowaniu. Zdaję sobie sprawę, jaką chorobą jest rak… że może kiedyś zaatakować i trzeba będzie mieć siły do kolejnej walki, tym bardziej doceniam to, co jest tu i teraz. Żyję dniem dzisiejszym, bo jak mówi przysłowie „Dziś jest dziś, wczoraj już było, a jutra może nie być”. Nie robię już dalekosiężnych planów, żyję chwilą. Cieszę się z małych rzeczy – że świeci słońce, że jest ładna pogoda, że jest ciepło. Nie mogę doczekać się stycznia i powrotu do pracy. Po prostu – cieszę się z życia i dziękuję za to, że jestem zdrowa. &nbsp;

thumbnail_IMG_20200813_125530.jpg

IMG_20200813_125530.jpg

Edyta

<h2 style="text-align:justify;">Jestem sobą i nie daję się chorobie!</h2>Pomimo tego, że dużo mówi się obecnie o tym, jak ważna jest profilaktyka, wciąż wiele kobiet nie bada się regularnie. Uważam to za tragedię i sama, po doświadczeniu z rakiem piersi, działam w organizacjach i wspieram działania edukacyjne po to, by trafić do jak największej liczby kobiet. Naprawdę nie warto zwlekać, trzeba się badać. Sama nie wykonywałam badań profilaktycznych regularnie. Jedynie samobadanie piersi, ale dziś już wiem, że powinno być ono uzupełnieniem do innych badań. Ostatnie USG zrobiłam 3 lata przed tym, jak w piersi, podczas regularnego samobadania, wykryłam zmianę. Zaniepokoiło mnie to na tyle, że szybko udałam się do lekarza pierwszego kontaktu, bo nie wiedziałam, gdzie indziej powinnam się zgłosić. Lekarz przeprowadził badanie palpacyjne i potwierdził, że wyczuwa w piersi guza. Dostałam od niego kartę DiLO, z którą od razu zgłosiłam się do onkologa i na kolejne badania – biopsję i mammografię.<figure class="image image-style-align-left image_resized" style="width:50%;"><img src="/uploads/Pani_Renata_7ad37dfde7.jpeg"></figure>Diagnozę „złośliwy rak piersi” dokładnie poznałam pod koniec sierpnia 2019 r. To był dla mnie strasznie przybijający moment – strach, niepewność o to, co będzie, płacz. Jednak najgorzej nie wspominam wcale momentu diagnozy, lecz czas oczekiwania na wyniki badań. To był taki czas, kiedy nie wiedziałam do końca, czy to rak, a może nie rak? A jeśli rak, to tylko rak? A może do tego przerzuty? Myślę, że to był dla mnie najgorszy moment. Z samą diagnozą dość szybko się oswoiłam, bo od tego momentu zaczyna się działanie, a nie tak jak wcześniej – bierne czekanie z niepewnością i myślami, że umrzemy. Po wynikach okazuje się, że nie jest zupełnie źle, że owszem jest rak, ale można go leczyć. Od tego momentu zaczęłam się. Otrząsnęłam się i zaczęłam pozytywnie myśleć – takie myślenie jest bardzo ważne, gdyż daje siłę i pomaga przetrwać ten trudny czas.Lekarz podczas diagnozy od razu poinformował mnie o tym, że mam HER2-dodatniego raka piersi. Na szczęście trafiłam na takiego onkologa, który od razu wszystko mi powiedział. Co prawda, nie wiedziałam, że są inne podtypy, lekarz skupił się tylko na moim i może na samym początku to było dobre. Niestety, wiem, że nie wszyscy lekarze chcą rozmawiać z pacjentkami i niektórzy bardzo mało mówią. Dlatego warto rozmawiać z innymi pacjentkami, szukać wiedzy w innych źródłach. Osobiście szukałam informacji w Internecie – i starałam się opierać na doświadczeniach kobiet, które to przeżyły. Szukając wiedzy w Internecie starałam się ostrożnie dobierać strony, dlatego poruszałam się głównie po stronach dla Amazonek, fundacji czy kampanii. W sieci jest tyle różnych informacji, że łatwo się w nich zagubić. Pytałam, co mogę jeszcze zrobić dodatkowo dla siebie, czego jeszcze powinnam dowiedzieć się od lekarza. Jako taki przykład opowiem o moich włosach, o które bardzo walczyłam. Nie wyobrażałam sobie ich po prostu stracić! I dzięki temu, że sama szukałam informacji na ten temat, jak nie stracić włosów, dowiedziałam się, że są czepki, dzięki którym podczas chemii oszczędza się ok. 40% włosów. Dopiero, jak zapytałam o nie lekarza, potwierdził, że coś takiego faktycznie jest, ale sam mnie o nich nie poinformował.Cieszę się, że oszczędziłam włosy. Kiedyś miałam takie piękne, gęste, blond do pasa. Teraz mam przerzedzone i do ramion, ale mam! I też uważam, że są piękne. Nikt nie wiedział, że choruję – chodziłam umalowana, miałam włosy i czułam się piękna! Nie dałam się tej chorobie zniszczyć, nie poddałam się! To jeden z wielu przykładów, jakie można wymieniać, dlaczego warto poszerzać swoją wiedzę i zadawać lekarzowi pytania. Niestety, lekarze nie mają tyle czasu dla pacjentki, ile byśmy sobie tego życzyły, dlatego pewne sprawy musimy po prostu wziąć we własne ręce.Włosy były moim źródłem siły, a nie sposobem na ukrycie przed innymi stanu zdrowia. Ja promuję badania profilaktyczne i poszerzanie wiedzy, że rak to nie wyrok. Sama jestem tego przykładem – ładnie wyglądałam i starałam się chodzić do pracy. Oczywiście, gdybym straciła włosy to też chodziłabym z głową do góry, ale to było takie moje świadectwo, że jestem sobą, że nie daję się chorobie, że to nie jest tak, że jak rak, to oznacza, że kobieta musi być łysa, nieumalowana. Po prostu chciałam być kobietą taką, jak przed chorobą.Przechodząc do mojego leczenia… Po wynikach biopsji otrzymałam pierwszą chemię – czekało mnie 16 dawek chemii czerwonej, czyli najsilniejszej, po której właśnie wypadają włosy, brwi, rzęsy. Następnie otrzymałam 12 dawek chemii białej, po której – w porównaniu do poprzedniej – czułam się świetnie. Chemię miałam podawaną w kroplówkach. Miałam założony port – to taki podskórny wenflon, który zakłada się, by nie palić żył.Następnie przeszłam podskórną mastektomię, radioterapię i w zasadzie to koniec. Rok leczenia. Szczęśliwie mogłam rozpocząć leczenie, gdy nowa terapia weszła w refundację. Cieszę się, że mogłam podjąć leczenie podwójną blokadą, bo moje koleżanki i znajome już były gotowe zbierać na to leczenie dla mnie fundusze przez Internet. Zależało mi właśnie na leczeniu podwójną blokadą, o której wiedziałam, bo zanim zachorowałam, pomagałam w zbieraniu funduszy dla innej kobiety z rakiem piersi. Dlatego, kiedy weszłam do gabinetu onkologa, od razu zapytałam, czy spełniam kryteria włączenie do tego leczenia. Lekarz potwierdził, że wchodzę do programu lekowego. Przy tej okazji raz jeszcze powtórzę, że warto wchodzić do lekarza z już gotowymi pytaniami.Starałam się, aby choroba nie wpłynęła za bardzo na moje życie. Jestem osobą dość silną i nie użalałam się nad sobą, nie dawałam sobie takich przywilejów, jak np. leżenie w łóżku cały dzień. Sprzątałam, gotowałam, prałam nawet po chemii. Owszem, momentami byłam osłabiona, zwłaszcza po chemii czerwonej, nie mogłam nawet wyjść z domu. Poza tym okresem normalnie funkcjonowałam, chciałam żyć tak, jak przed chorobą, żeby się nie załamać i przetrwać. Kiedy łóżko robiło się zbyt wygodne po drzemce, to wstawałam szybko, żeby się nie przyzwyczajać, wskakiwałam w dres, robiłam sok z buraków, robiłam przetwory – by po prostu coś robić. Bo co by mi dało to leżenie? Tylko czarne myśli i za dużo czasu na rozmyślanie.Rak nie wpłynął także bardzo na moje relacje z bliskimi, których chciałam chronić przed chorobą, a wszystkie swoje problemy omawiałam z jedną przyjaciółką. Nie chciałam, żeby rodzina się martwiła. Oczywiście, znali diagnozę i bardzo mnie wspierali, ale ja bardziej chciałam ich chronić i wspierałam ich bardziej niż oni mnie. Dopiero później dowiedziałam się od psychoonkologa, że powinnam także rodzinie pokazać swoje słabsze strony. I to od tego momentu zaczęłam z nimi bardziej otwarcie rozmawiać. Gdy dowiedziałam się o chorobie, moja córka miała 18 lat. Dużo czasu ze sobą rozmawiamy, celebrujemy każdy posiłek. Rozmawiałam z nią, jak z dorosłą kobietą, a ona bardzo mnie pocieszała, mówiąc, że będzie dobrze, że sobie poradzimy. To, jakie wsparcie otrzymałam od niej i od męża, było niesamowite.Myślę, że w procesie leczenia tak ciężkiej choroby, jaką jest nowotwór, bardzo ważna jest nasza postawa, siła i determinacja. Jeśli nas wyrzucą drzwiami, to wchodźmy oknem, bo nikt nie zadba o nas tak dobrze, tak jak my same.Obecnie kończę leczenie, co zbiegło się z epidemią COVID-19 w Polsce. Na początku bałam się, że się zakażę, ale zaopatrzyłam się w porządną maskę, płyny dezynfekujące i żadna pandemia nie mogła wykluczyć mnie z leczenia! Nie wiem, dlaczego niektórzy postanowili zaczekać – rak nie zaczeka, a koronawirusem, stosując odpowiednie zabezpieczenia, możemy w ogóle się nie zarazić.Kocham życie i to ono mnie motywuje – chciałam normalnie żyć, wrócić do biegania, żyć tak, jak przed chorobą, żebym normalnie wstała i poszła do pracy, spotkała się z przyjaciółkami. Mam wiele marzeń, a moim największym jest podróż do Laponii. Kocham Mikołaja, zimę i święta. I wierzę, że zrealizuję to marzenie!

thumbnail_Renata.jpg

Renata.jpg

Renata

<h2>Badajcie się regularnie! To bardzo ważne</h2>Moja historia dotyczy dwóch bardzo ważnych rzeczy. Po pierwsze – badań profilaktycznych. Po drugie – nastawienia w chorobie. Mam nadzieję, że Was zainspiruję. Postanowiłam się podzielić swoją historią, pomimo że nie mam HER2-dodatniego raka piersi. Ale moja historia niech będzie apelem do wszystkich kobiet, które jeszcze nie doświadczyły nowotworu, które są zdrowe. Badajcie się regularnie, bo to bardzo ważne. Od tego zależy Wasze zdrowie i życie. Nawet jeśli nic Wam nie dolega – zróbcie badanie piersi raz do roku. Zyskacie pewność, że nic się w Waszym organizmie złego nie dzieje. A jeśli coś wykryją? Lepiej żeby wykryli chorobę we wczesnym stadium, gdy jest największe szanse na wyleczenie. Ja się nie badałam. A kto wie? Może gdybym to robiła moja historia potoczyłaby się inaczej? Może leczenie nie byłoby tak agresywne? Więc proszę Was… badajcie się, bo to jest najważniejsze!<figure class="image image-style-align-left image_resized" style="width:50%;"><img src="/uploads/Pani_Agnieszka_Dabrowska_po_leczeniu_155c25016c.jpeg"></figure>Pamiętam ten dzień dokładnie… 16 czerwca 2019 r. Brałam kąpiel, gdy pod prawą pachą, zupełnie przypadkiem, wyczułam zmianę. Długo nie czekałam i już na drugi dzień poszłam do lekarza rodzinnego. Pani doktor przeprowadziła badanie palpacyjne i potwierdziła wyczuwalny guz. Już wtedy wiedziałam, że nie jest dobrze… Zostałam pilne skierowana na USG piersi, które niestety potwierdziło moje najgorsze obawy, że mam raka piersi, z przerzutami na węzły chłonne. W chwili wykrycia miał już 4 cm! Kiedy się dowiedziałam, przeżyłam szok. Pamiętam, że dwie godziny siedziałam pod szpitalem i czułam się tak, jakby ktoś mnie uderzył w głowę. Po prostu nie dowierzałam, że zachorowałam. Przyszedł strach o moje dzieci, bo jestem samotną matką. Zastanawiałam się, jak one sobie beze mnie poradzą? Mieli dopiero po 11 lat… Dalej wszystko potoczyło się bardzo szybko – pobrano mi biopsję i okazało się, że mam potrójnie ujemnego raka piersi. Choć wtedy jeszcze tego nie wiedziałam – nie dopytywałam lekarza, co oznacza ten podtyp, jakie mam rokowania i jak będzie wyglądało leczenie… Dopiero w połowie leczenia dowiedziałam się, że mam taki, a nie inny podtyp raka piersi, że w ogóle rak piersi ma jakieś podtypy i co oznacza ten mój. Jak się o tym dowiedziałam, to w ogóle straciłam nadzieję, że z tego wyjdę. Początki nie były łatwe – załamanie, strach, płacz do poduszki. Jednak w pewnym momencie powiedziałam sobie „Nie! Ja wygram, dam radę! Nie poddam się!” i przez resztę choroby tak sobie mówiłam. Moją motywacją były moje dzieci, to że są w okresie dorastania, najbardziej mnie potrzebują i ja muszę być dla nich, być na ich ślubach, zostać babcią. Muszę żyć i nie ma innej rady! Koniec! Jak szłam na chemię, to byłam nastawiona wręcz bojowo! Całą chemię przeszłam dobrze, czułam się też dobrze, nie licząc pojedynczych chwil osłabienia. Trzeba tak sobie powiedzieć: „wygram”, bo nastawienie przy tej chorobie to pół sukcesu. Zanim jeszcze zaczęłam chemię zaczęłam rozmawiać ze swoją córką i synem, których chciałam przygotować do tego, że mogą mi wypaść włosy, co się będzie ze mną działo. Myślę jednak, że z powodu wieku nie dochodziło do nich, jak poważną chorobą jest nowotwór. Na początku było mi ciężko o tym mówić – nie tylko dzieciom, ale też bliskim. Ale to także przeszło – nauczyłam się mówić o tej chorobie i jej aspektach, utracie włosów czy mastektomii. To bardzo ważne, aby o tym mówić. Uczulać na potrzeby osób chorych z nowotworami, ale także – zwracać uwagę na problem samej choroby. Rozpoczęłam chemioterapię i już po dwóch tygodniach wypadły mi włosy, ale to akurat był dla mnie najmniejszy problem. Najpierw przyjęłam chemię czerwoną, potem zaczęłam przyjmować białą, ale niestety przy piątej dawce okazało się, że guz w piersi urósł. Dlatego przerwano chemioterapię i skierowano mnie na mastektomię prawej piersi przy jednoczesnym usunięciu wszystkich węzłów chłonnych. Jak dowiedziałam się, że muszę mieć usuniętą pierś, to strasznie to przeżyłam – płakałam, zastanawiałam się, jak to będzie bez tej piersi i jak to będzie wyglądać, ale potem powiedziałam sobie, że jeśli to ma mi uratować życie, to tylko mnie uszczuplą. I tyle! Nie będzie tej piersi, ale będę żyć. Po operacji i kolejnej biopsji przyszły dobre wieści – węzły chłonne były czyste! W między czasie zrobiono mi badania genetyczne, po których nastąpił cios… Okazało się, że jestem nosicielką mutacji BRCA1/BRCA2. To taki gen, który jest odpowiedzialny właśnie za raka piersi i raka jajnika. Lekarze zalecili mi usunięcie drugiej piersi i wycięcie jajników, i jajowodów. Na razie czekam na obie operacje, bo w przypadku piersi musi minąć rok, aby mogła być przeprowadzona kolejna. Będąc praktycznie na końcówce leczenia do Polski nadciągnął COVID-19. Bałam się – mówiłam: „rak piersi mnie nie zabije, a zrobi to koronawirus”. Zamknęłam się w domu, nie chciałam z niego wychodzić, zakupy robiła mi moja mama. Z czasem zaczęłam jednak myśleć, że tak przecież nie można żyć, że to rak jest dla mnie największym zagrożeniem! Zaczęłam wychodzić z domu, zachowując oczywiście wszelkie środki ostrożności. Na szczęście w szpitalu, gdzie się leczyłam nie, nie było żadnych opóźnień z podawaniem chemii czy wizytami u onkologa. Ale takie nastawienie do tej sytuacji też przyszło z czasem. Choroba zmieniła moje życie, inaczej patrzę na świat. Cieszę się każdym dniem, że mam dach nad głową, że mam zdrowe dzieci – cieszę się z tego, co wcześniej uważałam za normę, tymczasem to szczęście bywa ulotne. Choroba zmieniła też moje relacje z rodziną – bardziej zbliżyłyśmy się do siebie z mamą i siostrą. Nauczyła mnie także mówić o tym, o czym wcześniej mówić było mi trudno – o uczuciach, emocjach – teraz się tego nie boję. Dziś mija ponad rok od diagnozy – w sierpniu skończyłam leczenie. Wygrałam. WYGRAŁAM walkę z rakiem piersi i jestem zdrowa. Nie poddałam się, wiedziałam, że nie ma innej opcji. Moja historia kończy się dobrze, ale może gdybym robiła regularnie badania, wykryła wcześniej nowotwór, to nie miałabym tak agresywnego leczenia? Na początku miałam mieć operację oszczędzającą, która ostatecznie zamieniła się na mastektomię, a tak jak już Wam pisałam wcześniej – bardzo to przeżywałam. Dlatego zapytajcie od czasu do czasu bliskie Wam osoby, kiedy ostatnio robiły badania profilaktyczne. Powiedzcie im, że rak wcześnie wykryty daje szanse na wyleczenie! A kobietom, które podejmują lub leczą się właśnie z powodu raka, chciałam napisać – nie poddawajcie się! Pracujcie nad swoim podejściem do tej choroby. Bo nawet jak na początku jest ciężko, to owszem – trzeba to przeżyć – jak potrzebujecie płakać – płaczcie, jeśli krzyczeć – krzyczcie. Ważne, żeby po tym etapie umieć sobie wytłumaczyć, że musimy przejść przez te trudne momenty, żeby potem było dobrze. Trzeba znaleźć swój własny sposób na to tłumaczenie. Zmotywować się do dalszych kroków. Trzymam za Was kciuki. A Wy trzymajcie za mnie.

thumbnail_Pani-Agnieszka-Dąbrowska_po-leczeniu.jpg

Pani-Agnieszka-Dąbrowska_po-leczeniu.jpg

Agnieszka

<h2>Moja choroba to projekt, z którym muszę sobie poradzić</h2>Raka piersi wyczułam sama. Robiłam regularnie samobadanie piersi i w pewnym momencie wyczułam coś, co mnie zaniepokoiło – zgrubienie. Poszłam do ginekologa, dostałam skierowanie na USG. Po nim zrobiono mi biopsję, niestety cienkoigłową i na jej podstawie lekarz stwierdził, że to zmiana łagodna. Wynik uśpiły moją czujność, a lekarz powiedział, żebym zgłosiła się na kontrolę za 6-12 miesięcy. Przyszłam po siedmiu miesiącach na kolejne USG i lekarz stwierdził, że zmiana co prawda nie urosła, ale już mu się nie podoba i żebym przyszła za kolejny miesiąc. Gdy pojawiłam się po kolejnych tygodniach, to okazało się, że zmiana urosła. Po tym lekarz natychmiast skierował mnie na biopsję gruboigłową, po której 20 stycznia 2020 roku przyszły jednoznaczne wyniki – rak piersi.Diagnoza mną wstrząsnęła – miałam dopiero 42 lata. Na szczęście, dzięki swojej pracy, wiedziałam, że nowotwory, które zostały wykryte na wczesnym etapie choroby, dobrze się leczą. Przede wszystkim chciałam wiedzieć, czy mam czyste węzły chłonne, bo wtedy jest większa szansa na wyleczenie. Wiedziałam, że to HER2-dodatni rak piersi, a więc taki, który szybko rośnie, ale są na niego leki. Osobiście badałam je 15 lat temu. Na szczęście jestem z Warszawy i mogłam wybrać ośrodek, w którym chcę być leczona. Ze względów logistycznych zdecydowałam się podjąć leczenie w Centrum Onkologii. Myślę też, że dostęp do leczenia jest tam najlepszy – realizowane są tam wszystkie istniejące w Polsce programy lekowe.Miałam HER2-dodatniego, hormonozależnego raka piersi, więc lekarze zadecydowali, że w pierwszej kolejności zastosują u mnie leczenie neoadjuwantowe, czyli chemioterapię przed operacją. Guz przed operacją był szybko rosnący, ale jeszcze mały – miał 18 mm – więc nie zakwalifikowałam się na „podwójną blokadę”. Aby ją dostać, guz musi mieć minimum 2 cm i/lub zajęte węzły chłonne. Pytałam o nią nawet w innym ośrodku, ale usłyszałam tę samą odpowiedź, że rak jest za mało zaawansowany.To dla mnie absurd, bo w ten sposób pozbawiono mnie najbardziej skutecznego leczenia, które dałoby szansę, że nowotwór nigdy nie nawróci. Nie walczyłam o najbliższe 2-3 lata, tylko o 15 lat. Ostatecznie dostałam tylko pojedynczą blokadę, do tego chemię przez 6 cykli. Dla mnie rozpoczęcie leczenia od chemii, a nie od operacji, było lepsze pod tym względem, że miałam poczucie, że to „cholerstwo” już więcej nie urośnie. Po leczeniu neoadjuwantowym nowotwór zmniejszył się o połowę, więc przeprowadzono operację oszczędzającą.Za leczeniem neoadjuwantowym przemawiało do mnie to, że chemioterapia zatrzymuje rozrost guza i zabija nawet te pojedyncze komórki nowotworowe, które mogły już rozsiać się i krążyć po organizmie. Można je zniszczyć i dodatkowo zmniejszyć wielkość guza. Gdybym nie miała leczenia przedoperacyjnego, nie miałabym na to szansy. Mój guz zmalał do 9 mm.Węzły chłonne miałam czyste, więc wycięto u mnie tylko węzeł wartowniczy. Nawet rehabilitacja mi się nie należała, ale na szczęście nie była mi potrzebna. Potem z kolei odbywały się naświetlania przez miesiąc i 12 cykli pojedynczej blokady, tym razem bez chemii. I tu kolejne rozczarowanie – zamiast przyjąć zastrzyk w ciągu kilku minut, niestety spędzałam w Centrum Onkologii minimum 4 godziny na podaniu kroplówki. Samo podanie leku to 30 minut, ale wcześniej trzeba zgłosić się do przychodni, potem na izbę przyjęć, pójść na oddział, lek musi być specjalnie przygotowany – co w sumie trwa ok. 4-5 godzin, a były dni, że nawet ponad 6.Kroplówki są bardzo nieprzyjemne. Nie miałam zakładanych portów, bo to procedura inwazyjna, zatem w czasie pandemii nie chcieli tego zrobić. Co 3 tygodnie pielęgniarki robiły wkłucia, czasem po kilka razy, bo nie zawsze można znaleźć odpowiednią żyłę, a ja prawie mdlałam z nerwów.Dzięki operacji oszczędzającej zachowałam pierś, a dzięki małemu polu operacyjnemu mogę nawet chodzić w kostiumie kąpielowym – lekarz pięknie to zrobił, jednym cięciem. Uniknęłam też wielu komplikacji i mogę normalnie funkcjonować. Nic się nie dzieje, ani z piersią, ani z ręką, wyglądam normalnie. Mam bliznę, ale nie jest duża i nie miałam żadnego problemu z aktywnością, bo ręka jest tak samo sprawna, jak przed zabiegiem.Moja choroba nie wpłynęła na moją pracę – cały czas jestem aktywna zawodowo. Pracuję w wyjątkowej firmie. W trakcie leczenia pracowałam w cyklach – tydzień zwolnienia w okolicach przyjmowania chemii, bo nie czułam się najlepiej, dwa tygodnie pracowałam. W tej chwili pracuję w domu. Firma stanęła na wysokości zadania, w trakcie leczenia dostałam również awans. O diagnozie powiedziałam bezpośrednim przełożonym i kilku osobom, które powinny wiedzieć.O chorobie oczywiście wiedziała rodzina i dzieci, które są w wieku 8 i 13 lat. Były przestraszone, ale musiały mieć świadomość mojego stanu zdrowia. Wiele rozumieją, ale trzeba było uważać, ile się im mówi i jak się im to przedstawia. Wiedzieli też, że to projekt, z którym musimy sobie poradzić. Trzymamy się razem i się nie poddajemy.Nie było mi trudno mówić o chorobie bliskim, bo wiedziałam, że będę potrzebowała ich wsparcia, ale poza nimi niewiele osób o niej wie. Bardzo weryfikuję, kto jest moim przyjacielem, a kto nie. Ludzie kompletnie nie wiedzą, jak się mają zachować w takiej sytuacji – co zrobić, co powiedzieć, czego nie mówić, a jak nie wiedzą, to &nbsp;zazwyczaj się wycofują.Najważniejsze jest to, aby osoby bliskie dały osobie chorej poczucie, że ją wspierają. Mogą zaproponować pomoc, ale bardzo konkretną i praktyczną – przywiozę obiad albo wezmę dziecina dwie godziny, żebyś mogła odpocząć. To jest bardzo potrzebne. Nie na zasadzie – zadzwoń, jak będziesz czegoś potrzebowała – ponieważ nie miałam siły, żeby zastanawiać się, czy ja czegoś potrzebuję. Chciałam, żeby ktoś przyszedł i pewnymi rzeczami się zajął. Rodzina musi wiedzieć, co się będzie działo, jak to może wyglądać, ale najważniejsza jest ich obecność i świadomość, że mierzę się z chorobą.Były takie momenty, po chemii, że nic mi się nie chciało. Jednak miałam świadomość, że walczę o wyzdrowienie na kolejnych 15-20 lat bez nawrotu i ta myśl dodawała mi sił. Po chemii miałam dwa kiepskie dni i potem dochodziłam do siebie. Pracowałam i to pozwalało mi myśleć o czymś innym.Leczyłam się w trudnym czasie – pandemii koronawirusa. Miałam chemię i wiedziałam, że ona zabija wszystkie komórki, nie tylko nowotworowe. Był taki moment, że siedziałam zamknięta w domu, bo miałam świadomość, że kilka dni po chemii mogę zakazić się wszystkim. W Centrum Onkologii się nie obawiałam – oni bardzo dbali o to, żeby było bezpiecznie. Bardzo szybko wprowadzono restrykcje i procedury, a także testy na koronawirusa, które przeprowadzano na miejscu. Nie miałam poczucia, że moje leczenie było przez pandemię zaburzone, przerwane. Wręcz przeciwnie, było przyjemnie i miło, bo było mniej ludzi, mniejsze kolejki. Nie miałam problemu z dostępem do lekarza – nawet jak nie było mojej Pani Doktor, to był inny lekarz w zastępstwie. Być może w tym czasie było mniej nowych pacjentek. Te, które zaczęły leczenie przed COVID-19 to zostały, natomiast nowych pacjentek było mniej. Jak już skończyłam chemię, miałam poczucie, że moja odporność jest lepsza. Oczywiście cały czas trzeba było uważać, bo pandemia się nie skończyła. Od jesieni znowu na korytarzach jest tłum, jakby te wszystkie osoby, które wiosną ubiegłego roku nie przyszły, nagle zaczęły się leczyć. Nie ukrywam, że to trochę przerażające, bo przecież w leczeniu raka każdy tydzień ma znaczenie.Co poradziłabym kobietom, które właśnie dowiedziały się o diagnozie? Trzeba zdawać sobie sprawę, że HER2-dodatni rak piersi szybko się rozwija i nie można czekać z pójściem do lekarza, trzeba zacząć działać od razu. Po drugie, trzeba mieć świadomość, że tego raka się leczy. Teraz jest leczenie celowane, a więc lepsze niż zwykła chemioterapia. To wielka nadzieja związana z tym nowotworem.

thumbnail_Zuzanna.jpg

Zuzanna.jpg

Zuzanna

thumbnail_Dorota.jpg

Dorota.jpg

Dlaczego wykrycie raka we wczesnym stadium jest ważne?

Czy słyszała Pani o „podwójnej blokadzie” w leczeniu wczesnego HER2+ raka piersi?

Dorota

thumbnail_Ola2.jpg

Ola2.jpg

Co było dla Pani najważniejsze podczas leczenia?

Czy kobiety z rakiem piersi powinny same szukać informacji o metodach leczenia?

Jak został u Pani zdiagnozowany rak piersi?

Czy lekarze powinni informować o wszystkich metodach leczenia?

Dlaczego wykrycie we wczesnym stadium jest ważne?

Czy musiała Pani zrezygnować z pracy?

Jakie emocje towarzyszyły Pani podczas diagnozy?

Aleksandra

<h2>Choroba to tylko chwila, moment przejściowy, z którym trzeba sobie poradzić. Potem wszystko powoli wraca do normy.&nbsp;</h2>O raku piersi dowiedziałam się pięć lat temu. Diagnozę usłyszałam 21 września 2016 roku, kilka dni po moich urodzinach. Miałam 34 lata. Dużo wcześniej zaczęłam się źle czuć, a jedna pierś inaczej wyglądała. Lewa pierś była twardsza od drugiej. Wybrałam się wtedy na USG, ale pani doktor stwierdziła, że nic złego się nie dzieje i trzeba się cieszyć, bo nie ma nic niepokojącego. Na pytanie, dlaczego jest ona inna w dotyku, odpowiedziała, że taka jest budowa gruczołu i to mnie uspokoiło.&nbsp;Po jakimś czasie ból piersi zaczął schodzić aż do ręki, co przeszkadzało mi w pracy, bo jestem fryzjerką. Zaczęłam rehabilitację, po której nie widziałam poprawy. Pogarszało się też moje samopoczucie. Oprócz bólu piersi i ręki zaczęły się bóle głowy, bóle brzucha. Szukałam przyczyny tych bólów u różnych lekarzy – ginekologa, gastrologa, zrobiłam badania krwi. Czułam, że coś mi dolega, ale nie wiedziałam co. Zgłosiłam się również do poradni endokrynologicznej, w której wcześniej się leczyłam z powodu mikrogruczolaka przysadki mózgowej, bo myślałam, że być może to jest powodem złego samopoczucia. Ale to nie było to, ponieważ nadal odczuwałam ból piersi. Poszłam na kolejne USG i wtedy pan doktor stwierdził, że to jest zwykła torbiel. Jak dopytałam, czy na pewno, to się zdenerwował i zapewnił, że potrafi odróżnić torbiel od nowotworu, ale jeżeli tak się boję, to żebym sobie zrobiła biopsję i będę spokojniejsza. Biopsji wtedy nie zrobiłam. Wszyscy w pracy, jak i rodzina zaczęli mnie uspokajać, że wiele kobiet ma torbiele, więc lepiej nic z tym nie robić. Część znajomych stwierdziła, że tylko chodzę po lekarzach i szukam nie wiadomo czego, a przecież jestem młoda. Jak mówiłam, że źle się czuję, to mówili, że jestem przewrażliwiona. Kiedyś usłyszałam nawet, że powinnam się leczyć psychiatrycznie, bo „mam coś z głową”. Stwierdziłam, że może znajomi mają rację i wydziwiam, a to nic takiego. Mówili, żebym sobie dała spokój i tak też zrobiłam.Niestety czułam się coraz gorzej, słabłam w pracy, brakowało mi sił na najprostsze czynności. Po 2 miesiącach zdecydowałam się jednak pójść do innego lekarza, takiego, który zajmuje się w szczególności chorobami piersi. Zrobiłam kolejne USG i pan doktor powiedział, że 2 miesiące temu to nie była torbiel, ale guz. I to nawet nie jeden, a wiele guzów. Już był też przerzut do węzłów chłonnych i lekarz powiedział, żeby jak najszybciej zrobić biopsję, mammografię i dalszą diagnostyką.&nbsp;Diagnoza to był dla mnie szok. Pierwsza myśl – co będzie z moim synem, który wtedy miał 9 lat i o mojej rodzinie – jak to będzie? Czy wyzdrowieję?&nbsp; Po diagnozie zadzwoniłam do pani endokrynolog, u której wcześniej się leczyłam. Chciałam jej przeczytać wynik, potrzebowałam pocieszenia i chciałam usłyszeć, że to nic złego. Chciałam, żeby mnie pokierowała i powiedziała, co mam zrobić, bo przy niej czułam się bezpiecznie. Poza tym nie wiedziałam, do kogo mam się z tym wszystkim zgłosić. Przeczytałam jej wynik, a ona powiedziała, że to poważna sprawa i żebym się zgłosiła do poradni chorób piersi. Pojechałam tam z wynikiem i wszystko szybko się potoczyło. Tam miałam biopsję, a po otrzymaniu wyników okazało się, że mam HER2-dodatniego, hormonozależnego raka piersi.&nbsp;Leczenie zaczęło się od chemioterapii. Wszystko potoczyło się bardzo szybko, ze względu na zaawansowanie choroby – 3 stopień, rak HER2 dodatni, hormonozależny, inwazyjny. Zastosowano chemioterapię, a po każdej chemii guz się zmniejszał. Pani doktor cieszyła się, że on reaguje na chemię. Po zakończeniu chemioterapii guz całkowicie zniknął. Pan doktor, który robił mi USG po zakończeniu chemioterapii stwierdził, że gdyby nie znał sytuacji, to powiedziałby, że jestem zupełnie zdrowa.&nbsp;Usunięto mi całą pierś, bo pani doktor stwierdziła, że tak będzie lepiej ze względu na stopień zaawansowania choroby. To były duże guzy wieloogniskowe i bezpieczniej dla mnie było usunąć całą pierś, żeby gdzieś nie zostały resztki nowotworu. W czasie, gdy zostałam przyjęta do szpitala na operację, dostałam telefon, że mój Tata miał zawał i jest w szpitalu. To był bardzo trudny czas, od razu dostałam pomoc psychologa. Wiedziałam, że moi bliscy też cierpią z powodu mojej choroby i to dało mi niewyobrażalną siłę, żeby to wszystko przetrwać.&nbsp;Po operacji miałam 20 cykli radioterapii. Przyjmuję też hormonoterapię i te leki będę już przyjmowała na pewno 10 lat, a być może jeszcze dłużej. W grudniu 2020 roku dostałam jeszcze dodatkowy lek na kości. Drugą dawkę tego leku dostanę w czerwcu tego roku i potem co pół roku profilaktycznie. Nie chcę zapeszać, ale w tej chwili z USG i wszelkich innych badań wynika, że jestem zdrowa – nie ma śladu po guzie, nie ma śladu po nowotworze. Nie ma też żadnych przerzutów odległych, nic się nie dzieje.&nbsp;Moja rodzina była dla mnie ogromnym wsparciem, a najbardziej motywował mnie mój syn. Czułam, że dla niego muszę wyzdrowieć, muszę być silna. Kiedy dowiedziałam się o diagnozie, bałam się śmierci, tego, że on zostanie bez mamy. Zbliżała się też Pierwsza Komunia Święta mojego syna. W ten wyjątkowy dzień chciałam być przy nim. Zaraz po diagnozie zawierzyłam swoje zdrowie i życie na Jasnej Górze. Wiara i nadzieja dodawały mi sił.&nbsp;Była taka sytuacja, którejś nocy usłyszałam przeraźliwy płacz mojego syna – położył się spać, zgasił światło, ale jeszcze nie zdążył zasnąć. Przy mnie nie chciał pokazywać swoich emocji i to był moment, w którym one wybuchły. Jak do niego poszłam, to powiedział, że się boi o moje życie. Wtedy coś we mnie pękło. Zrozumiałam, że muszę walczyć. Zrozumiałam, że muszę zrobić wszystko, żeby wyzdrowieć, bo on musi mieć mamę i nie ma innej możliwości.&nbsp;Ogromnym wsparciem był też dla mnie mój partner, który jeździł ze mną na każdą z 16 chemioterapii i siedział ze mną godzinami w szpitalu. Był moim przyjacielem, a choroba zbliżyła nas do siebie. Przekonałam się, że mogę zawsze na niego liczyć. Nigdy nie dał mi odczuć, że jestem gorsza od innych kobiet, mniej atrakcyjna. Część znajomych się wykruszyła w trakcie choroby. Nie chcieli się ze mną spotykać. Pomagała mi cała rodzina – wspierali finansowo, robili przemyślane, zdrowe zakupy, żebym się dobrze odżywiała. Wspierały mnie też koleżanki z pracy i przyjaciółki.&nbsp; Zawsze mogłam liczyć na ich pomoc i zainteresowanie, a także ich rodzin. W trakcie leczenia dołączyłam do grupy Amazonek i tam też dostałam dużo wsparcia. Dzięki tej grupie mam wiele nowych znajomości.Najtrudniejszy podczas leczenia był strach – że mogę odejść, zostawić bliskich. Ciężko było widzieć ich smutek, zmartwienie i strach o mnie. Ja bardziej martwiłam się o nich niż o siebie.&nbsp; Zastanawiałam się, co oni przeżywają – starsi, schorowani rodzice i syn. Nie przerażało mnie, że straciłam włosy, przyjęłam to w miarę spokojnie, bo wiedziałam, że one odrosną. Łysą głowę zasłaniałam czapeczkami, peruką, a brwi sobie malowałam. Cały czas miałam zakodowane, że tak musi być, że to jest tylko chwila, taki moment przejściowy i za parę tygodni, miesięcy włosy zaczną odrastać, więc nie zwracałam na to uwagi. Chemię znosiłam dość dobrze. Osłabienie i mdłości były tylko na samym początku, przy czerwonej chemii. Przy białej naprawdę dobrze się czułam, miałam apetyt, mogłam normalnie funkcjonować. Utrata piersi też nie była straszna, bo najważniejsze było to, żeby żyć.&nbsp;Cały czas starałam się żyć normalnie. I wydawało mi się, że sobie świetnie radzę. Przy rodzinie się uśmiechałam, zachowywałam się normalnie, zapraszałam też znajomych. Chciałam wszystkim pokazać, że nic się nie dzieje. Rzeczywiście w towarzystwie zapominałam o chorobie, czułam się bardziej zdrowo. Cały czas przed rodziną i znajomymi pokazywałam, że jestem uśmiechnięta, umalowana, ubrana. A jak nikt mnie nie widział, a syn był w szkole, to były gorsze momenty, kiedy mogłam sobie popłakać. Gdy wiedziałam, że ma wrócić do domu, to wtedy się przebierałam, malowałam, żeby on widział, że wyglądam normalnie. I w pewnym momencie nie umiałam sobie sama z tym poradzić. W dzień czułam się dobrze – uśmiechnięta, wszystko jest fajnie, a noce były straszne. „Paraliżowało” mnie, nie mogłam złapać oddechu. Wszystko ze strachu. Wtedy stwierdziłam, że muszę skorzystać z pomocy psychoonkologa, ale to już było po leczeniu. Zgłosiłam się w Krakowie do Unicornu, do cudownej pani psychoonkolog. Ona stwierdziła, że we mnie pozostał strach po leczeniu, co będzie dalej. Dużo osób tak ma, że kończy się leczenie i nie ma zabezpieczenia na wypadek nawrotu. We mnie był właśnie taki strach, że choroba może wrócić. Pani psychoonkolog skierowała mnie na terapię grupową, terapię simontonowską, bo uznała, że to będzie dla mnie najlepsze. Terapia trwała tydzień. Codziennie dojeżdżałam na całodniowe spotkania. To tam dowiedziałam się, jak sobie radzić z emocjami, jak zdrowo myśleć, a złe myśli zastąpić tymi dobrymi. Bardzo mi to pomogło. Poznałam tam cudowne osoby. Wszystkim bym radziła, żeby korzystali z pomocy.&nbsp;Co mogłabym poradzić kobietom, które zaczynają swoją drogę z rakiem piersi… Żeby nigdy, ale to nigdy się nie poddawały. Żeby były dzielne, silne. Trzeba wytrwać ten trudny czas, bo to jest tylko chwilowe. Żeby zaakceptowały siebie mimo wszystko – mimo braku włosów, piersi. My jesteśmy piękne, a o kobiecości nie świadczy brak piersi czy włosów, tylko to, co mamy w środku, w sercu. Trzeba się zaakceptować, kochać siebie, żyć najlepiej, najpiękniej jak się da. Wiadomo, początki są trudne, nawet bardzo trudne, ale po zakończonym leczeniu wszystko powoli wraca do normy. Złe wspomnienia się zacierają. Wiadomo, że strach pozostanie – strach przed nawrotem, czy przed przerzutami. Strach nie może nam odbierać tego, co jest dzisiaj. Trzeba żyć tu i teraz, nie myśleć o tym, co przyniesie kolejny dzień. Pomóc sobie możemy tylko dobrymi myślami, a nie zadręczaniem się, co będzie – na to nie mamy wpływu. Pozytywne nastawienie to połowa sukcesu. Ja wierzyłam w to, że wszystko będzie dobrze. Trzeba zająć głowę czymś, co sprawia radość i daje spokój.&nbsp;Moim największym marzeniem jest być zdrową, żeby choroba już nigdy nie wróciła. Chciałabym też zrobić rekonstrukcję piersi. Choć nie wstydzę się swojej blizny, bo to część mojego życia, historii, trudu i cierpienia, przez które przeszłam. Teraz, patrząc na bliznę, jestem wdzięczna, że żyję. Ale jeżeli będzie to możliwe, będę chciała zrobić rekonstrukcję. Mamy jeszcze z synem wielkie marzenie – podróż do Chorwacji. Jak zachorowałam i zobaczył mnie taką smutną, oglądającą zdjęcia z wakacji, to obiecaliśmy sobie, że wrócimy nad nasze polskie morze, ale też do Chorwacji. Syn powiedział, że jak zrobi sobie prawo jazdy, to mnie tam zabierze. I cały czas żyjemy tą myślą, to jest nasz cel. Chcemy, żeby to nasze marzenie się spełniło – żeby wrócić w to miejsce, w którym byliśmy parę lat temu. Kiedyś może też otworzę swój własny salon fryzjerski.&nbsp;

large_Pani Urszula_2.jpg

medium_Pani Urszula_2.jpg

small_Pani Urszula_2.jpg

thumbnail_Pani Urszula_2.jpg

Pani Urszula_2.jpg

Urszula

<h2>Wierzę w nas – w kobiety - bo jesteśmy silne!</h2>Nazywam się Agnieszka, mam 44 lata, a moja historia z rakiem rozpoczęła się 2,5 roku temu. Jestem osobą wesołą, staram się pomagać innym, a przez to zdarza się, że czasem zapominam o sobie. 3 lata temu zmarła na raka moja teściowa, która do końca swoich dni była uśmiechnięta i pełna życia. Obiecałam jej, że gdy odejdzie, zajmę się teściem i w pewnym momencie poczułam, że wzięłam na swoje barki za dużo.Pewnego dnia teściowa przyśniła mi się, prosząc, abym się przebadała. Może to zabrzmi dziwnie, ale ja nadal czuję jej obecność w moim życiu. Okazało się wtedy, że pod palcami wyczułam w piersi mały guzek. Poszłam do ginekologa, który wypisał mi skierowanie do onkologa. Ten, po zbadaniu, uspokajał mnie, że guz jest mały i na razie nie mam się czym przejmować, zrobimy USG i wtedy podejmiemy decyzję, co dalej. USG miałam zaplanowane w marcu. Dzięki lekarzowi byłam spokojniejsza.&nbsp;Pod koniec lutego okazało się, że zaszłam w ciążę. Miałam już 5-letnią córkę, ale z mężem chcieliśmy mieć jeszcze jedno dziecko. Gdy w marcu zrobiłam USG, lekarz kazał mi się szybko skontaktować z moim onkologiem, gdyż nie podobał mu się guz na piersi. Gdy zjawiłam się u lekarza onkologa, sam powiedział, że jest zaskoczony wynikiem, ale zlecił biopsję. Byłam załamana – nałożyły się na siebie emocje związane z ciążą i rakiem piersi. Płakałam, ale czekałam cierpliwie.&nbsp;Wynik przyszedł szybko, okazało się że to HER2+ rak piersi. Napłynęły czarne myśli – co dalej, co z dzieckiem? Z tej wizyty pamiętam tylko tyle, że nic do mnie nie docierało, a łzy płynęły strumieniami. Lekarz umówił mnie na następny dzień, aby znów ze mną porozmawiać i poinformować mnie o tym, jakie będą następne kroki. Pamiętam ten dzień jak przez mgłę. Pojawił się płacz, smutek, rozżalenie – wszystko na raz, ale miałam przy sobie męża, który trzymał mnie za rękę i wspierał jak tylko mógł, choć sam po kryjomu też to bardzo przeżywał.&nbsp;Lekarz wytłumaczył nam, że będziemy walczyć z rakiem, aby ratować życie moje i dziecka. Po zrobieniu dodatkowych badań, w 21. tygodniu ciąży usunięto mi pierś. Byłam szczęśliwa, ponieważ nie miałam przerzutów do węzłów chłonnych. Po operacji lekarz wstrzymał się z podaniem mi chemii, nie miałam też naświetleń. Czekaliśmy do końca ciąży. W październiku 2019 r. przez cesarskie cięcie przyszedł na świat nasz syn – waga urodzeniowa 4200. Nie mogłam go karmić, ale byłam najszczęśliwszą osobą pod słońcem, że jesteśmy razem. Po urodzeniu dziecka dostałam hormonoterapię, a 4 miesiące później przeprowadzono rekonstrukcję piersi. W grudniu przeszłam również zapobiegawczą operację usunięcia jajników i jajowodów.&nbsp;Wierzę w cuda, bo sama cudu doświadczyłam. Wierzę w nas, w kobiety, bo jesteśmy silne. Trzeba wierzyć, że będzie dobrze, a każdy dzień jest tym dniem, na który trzeba czekać, by spełniły się marzenia. Chcę podziękować mojemu lekarzowi za to, że uratował życie mi i mojemu synowi. Dzięki niemu wiem, że wszystko można przezwyciężyć.&nbsp;

small_Zdjecie_Agnieszka_73c3e6fab8.jpeg

thumbnail_Zdjecie_Agnieszka_73c3e6fab8.jpeg

Zdjecie_Agnieszka_73c3e6fab8.jpeg

<h1>Teraz żyję z taką myślą, że raka nie ma</h1>Urodziłam córkę, mając 30 lat, karmiłam ją piersią 9 miesięcy. Po zakończeniu karmienia wyczułam w sutku zgrubienie. Udałam się do swojego lekarza onkologa – byłam pod opieką onkologiczną - bo moja mama zmarła na raka trzustki. Pani Doktor wykonała USG i stwierdziła, że są to jakieś mikrozwapnienia, zapewne po karmieniu. Uznała, że jestem młoda, nie palę, nie stosuję antykoncepcji hormonalnej, nikt w rodzinie nie miał raka piersi, jestem szczupła, więc ona nie podejrzewa, że to może być coś poważnego. &nbsp;Zaleciła kontrolę co pół roku i przez dwa kolejne lata nic się nie działo – te zgrubienia się nie powiększały. Gdy miałam 33 lata wyczułam, że guz wyrósł w innym miejscu na tej samej piersi. Pani Doktor skierowała mnie na biopsję cienkoigłową i wtedy w wynikach pojawiły się komórki rakowe.&nbsp;Zdarzenia, które opisuję miały, miejsce na początku października 2020 roku. Wynik odebrałam w piątek, oczywiście załamana. W poniedziałek już byłam w Centrum Onkologii w Poznaniu i tam przeszłam dalszą diagnostykę. Miałam wykonanych kilka biopsji gruboigłowych i za każdym razem wychodził DCIS, czyli rak przedinwazyjny. Jednak wyniki mammografii pokazywały, że jest on dość rozległy, więc została podjęta decyzja o mastektomii. Operację przeszłam w listopadzie. W histopatologii okazało się, że guz przedinwazyjny ciągnął się w piersi przez 16 cm, a dodatkowo znaleziono 3-milimetrowego raka HER2-dodatniego, czyli raka inwazyjnego.&nbsp;Rak inwazyjny był bardzo mały i według zaleceń nie powinnam przechodzić chemii po operacji, ale trafiłam na cudowną Panią Doktor, która stwierdziła, że jestem młoda, więc podała mi 4 „czerwone” chemie. Czułam się zaopiekowana. Chemioterapię skończyłam w lutym 2021. Teraz włosy mi już odrastają, pod koniec maja wróciłam do pracy. Jestem pod kontrolą lekarza onkologa klinicznego i lekarza chirurga. Mam wstawiony ekspander, który ma rozciągnąć skórę ponieważ w listopadzie 2021 czeka mnie wstawienie implantu. W drugiej piersi mam liczne torbiele i moja pani onkolog sugeruje, żebym w przyszłości usunęła też drugą pierś, ale to musiałabym zrobić komercyjnie, ponieważ nie mam mutacji genetycznej. Jeszcze nie wiem, czy się na to zdecyduję.&nbsp;Przed diagnozą nie wiedziałam nic o raku piersi – nie znałam podtypów, nie wiedziałam jakie są rokowania. Gdy usłyszałam diagnozę, poczułam jakby świat mi się skończył, a przecież mam małą córeczkę, myślałam, że nie zdążę jej wychować, że mamy plany, które w zwiazku z diagnozą będą musiały zostać odłożone, mieliśmy budować dom... Była we mnie złość i niezgoda na wszystko, co mnie spotkało. Świat się zawalił i było mi ciężko. Długo zwlekałam, żeby o diagnozie powiedzieć mojemu tacie, bo jego mama, a moja babcia zmarła na raka, żona zmarła na raka, a teraz jeszcze córka zachorowała. Ma tylko mnie i moją rodzinę, więc o niego się najbardziej bałam. Natomiast mój narzeczony poradził sobie znakomicie. Wiem, że to przeżywał, ale był dla mnie ogromnym wsparciem i często myślę, że bez niego nie dałabym rady. &nbsp;Bardzo duże wsparcie otrzymałam też od przyjaciółek, które podnosiły mnie na duchu i motywowały. Mogłam również liczyć na osoby, z którymi pracowałam. Cała załoga zrobiła dla mnie zrzutkę, przesłali mi kwiaty w dniu ostatniej chemii. Do dziś mogę liczyć na ich wsparcie i pomoc. To dla mnie bardzo ważne.Najtrudniejsze było pogodzenie się z tym, że nie załapałam się na leczenie przedoperacyjne. Może powinnam się cieszyć, że rak był malutki, ale z drugiej strony nie dostałam dodatkowego leczenia, które przy HER2-dodatnim raku piersi jest stosowane. Gdyby rak był większy, to chyba czułabym się bardziej zaopiekowana – że jest terapia celowana przed operacją i jestem lepiej zabezpieczona przed wznową i przed przerzutami. Mam świadomość, że można było coś jeszcze zrobić, chociaż Pani Doktor mówiła, że nie trzeba. Węzły chłonne były czyste po operacji, ale czy jakieś komórki gdzieś jeszcze zostały – tego nie mamy jak zweryfikować. Guz został usunięty podczas operacji i nie ma teraz możliwości, żeby sprawdzić, czy chemia zadziałała. To jest ten minus, że rak HER2+ został wykryty w taki, a nie inny sposób.&nbsp;Teraz żyję z taką myślą, że raka już nie ma i nie „krąży” w moim organizmie.&nbsp;Od otrzymania diagnozy poszłam na półroczne zwolnienie lekarskie - operacja, chemioterapia, rehabilitacja. W trakcie przyjmowania chemioterapii przez pierwszy tydzień właściwie spałam, nawet nie mogłam opiekować się dzieckiem. Pomoc bliskich, wsparcie w takich prostych czynnościach, było bardzo potrzebne. Moje życie się zmieniło jeżeli chodzi o dietę – zalecenia mówią, o tym, żeby jeść mniej mięsa. Miałam poczucie, że moja dotychczasowa dieta była zdrowa, ale teraz jeszcze bardziej się pilnuję. Więcej się ruszam, choć nie zawsze to jest łatwe, bo mam pracę siedzącą.Chciałam powiedzieć wszystkim kobietom, żeby jeśli coś je niepokoi, konsultowały się u kilku lekarzy, nie polegały na opinii tylko jednego. U mnie to chyba właśnie był błąd, bo rak miał dwa lata, żeby się rozwinąć.&nbsp;Polecam też grupy wsparcia – chociażby na FB. W Amazonkach można spotkać świetne dziewczyny, które wesprą, gdy ktoś ma chwilowe załamania i potrzebuje dobrego słowa.&nbsp;Jeżeli chodzi o moje plany na przyszłość, to próbujemy ponownie zabrać się za organizację ślubu, wróciliśmy też do planów o budowie domu.&nbsp;&nbsp;

large_IMG_20210730_210533.jpg

medium_IMG_20210730_210533.jpg

small_IMG_20210730_210533.jpg

thumbnail_IMG_20210730_210533.jpg

IMG_20210730_210533.jpg

Alicja

<h1>Choroba to lekcja, którą trzeba przepracować. Ja odkryłam siebie na nowo i przeszłam piękny proces. Dziś dziękuje Bogu za raka.&nbsp;</h1>Zachorowałam 3 lata temu – w 2018 roku. Miałam wtedy 44 lata. I jak wiele historii moja zaczyna się od tego, że co roku chodziłam do lekarza i badałam się systematycznie. Pod koniec stycznia 2018 roku zrobiłam kolejne USG, badanie piersi, wyniki z krwi, żeby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Wyniki krwi były rewelacyjne. Lekarz powiedział, że wszystko jest w porządku, że jestem zdrowa, że widzimy się za rok, a jakby się coś działo to oczywiście powinnam przyjść wcześniej.&nbsp;I niby wszystko było w porządku, ale coś mi nie dawało spokoju – zaczęła mnie boleć ręka i kręgosłup. Na początku zrzucałam to na przemęczenie. Jestem, jak większość kobiet, zabiegana, zapracowana, i zmęczona, więc nie mam czasu, żeby wsłuchać się w siebie. Ale pewnego dnia po wyjściu z wanny moja ręka zawędrowała w miejsce, gdzie wyczułam guz. Poprosiłam mojego Męża, żeby sprawdził, czy tam rzeczywiście coś jest, czy tylko mi się wydaje. Mąż potwierdził moje obawy i powiedział, żebym jak najszybciej zadzwoniła do lekarza. To był początek marca, a ja dwa miesiące wcześniej, w styczniu, robiłam badania i wszystko było dobrze. Zadzwoniłam i poprosiłam o wizytę. Tego samego dnia poszłam do lekarza i pokazałam mu to, co mnie niepokoiło. Pan doktor zrobił USG i okazało się, że zmiany są już dwie. Od razu skierował mnie na mammografię. Za dwa tygodnie zadzwoniła pielęgniarka i zaprosiła po wyniki. Powiedziała, że w wynikach wszystko jest OK, ale lekarz chce ze mną porozmawiać. Dostałam wynik z mammografii, gdzie nie było żadnej zmiany. Informacja była taka: proszę się pokazać za dwa lata. Ale lekarz dla świętego spokoju skieruje mnie jeszcze do chirurga onkologa.&nbsp;Pani onkolog powiedziała, żebym przyszła do niej jeszcze tego samego dnia. I wtedy zapaliła mi się lampka, że coś się dzieje. Ja co prawda się wykręcałam, że nie mogę przyjść, bo przecież pracuję. Ale pani doktor powiedziała, że przyjmuje do późna, więc żebym zgłosiła się zaraz po pracy. I tak zrobiłam. Pani doktor jeszcze raz zrobiła USG i chyba już wtedy wiedziała, że coś jest nie w porządku, bo następnego dnia kazała mi przyjść na biopsję. Wszystko działo się bardzo szybko. Wiedziałam, że po biopsji trzeba kilka dni zostać w domu, więc znowu powiedziałam, że nie mogę przyjść jutro, bo przecież mam pracę, obowiązki… Na co ona powiedziała: „Proszę Pani, czy Pani wie gdzie Pani trafiła? To nie jest chirurgia estetyczna, tylko chirurgia onkologiczna. Proszę iść do pracy, załatwić wszystko, a ja czekam na Panią w sobotę rano”. Wtedy rzeczywiście zaczęłam myśleć, że dzieje się coś naprawdę poważnego. I to był pierwszy raz, kiedy się naprawdę wystraszyłam... Łzy same płynęły po policzku…W sobotę rano poszłam z mężem na biopsję gruboigłową. Wyszłam z gabinetu i odrzuciłam czarne myśli, bo przecież nie może być źle, bo przecież ja nie mogę być chora. W piątek 13 kwietnia dostałam telefon, że pani doktor czeka na mnie w gabinecie. Pomyślałam wtedy, że to już jest ten czas, kiedy mogę przyjąć tę wiadomość. Poszedł ze mną mój mąż, ale nie wszedł wtedy ze mną do gabinetu. Dziś myślę, że to był błąd. Weszłam sama i dostałam informację, że to jest rak piersi. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, jaki mam podtyp nowotworu. Wyszłam z gabinetu, wynik wrzuciłam do torby i powiedziałam do męża, że musimy gdzieś usiąść, żeby spokojnie porozmawiać. Ale on już przeczuwał, co się dzieje. Poszliśmy do kawiarni i zaczęliśmy obydwoje płakać. Ja zupełnie nie wiedziałam, co mam zrobić. Tak się złożyło, że dwa lata wcześniej na raka piersi zachorowała bliska koleżanka – moja imienniczka Agnieszka. Więc powiedziałam do męża, że będę musiała do niej zadzwonić i w tym momencie zobaczyłam, że ona idzie ulicą. Weszła do nas do kawiarni, popatrzyła na nas i spytała, co się stało, dlaczego obydwoje płaczemy. Wyciągnęłam wyniki badań. Ona je przeczytała, popatrzyła na nas i powiedziała: „Teraz się proszę wypłakać, otrzepać, ja w środę jadę do Szczecina, a ty jedziesz ze mną”. Agnieszka jest ze mną przez całą moją chorobę, jest moim aniołem, osobą, która prowadziła, podpowiadała, pomagała. Takich osób miałam po drodze wiele – ktoś zadeklarował transport, ktoś ciepły obiad, ktoś inny mieszkanie na okres pobytów w Szczecinie, zaprzyjaźnione dziewczyny zaprosiły na weekend za miasto, siostra Anna wiele razy przypominała mi swoimi drobnymi prezentami, że nadal jestem kobietą i nie wolno mi o tym zapominać.&nbsp;Najbliższy weekend spędzamy u mojej siostry Wioletki… Dużo rozmawiamy, śmiejemy się, płaczemy, milczymy…W sobotę mój mąż budzi mnie wcześnie rano, prowadzi na taras, okrywa kocem i pokazuje najpiękniejszy wschód słańca, jaki widziałam do tej pory… Życie toczy się dalej. Jest nowy dzień. A my staramy się okazać sobie jak najwięcej miłości i wsparcia. Każde z nas ma w sobie wiele bólu i ogromny strach przed tym wszystkim co nas czeka. Ale mamy siebie i to jest w tym momencie największy skarb.&nbsp;Jedziemy z Agnieszką do Szczecina. Miałam tam wykonane dodatkowe badania i okazało się, że to rak piersi HER2-dodatni. Zaczęło się leczenie – najpierw była operacja, bo guzy od stycznia do marca urosły w błyskawicznym tempie. W styczniu ich jeszcze nie było, w marcu ten największy miał już ok. 1 cm. Nie mogłam mieć chemii przedoperacyjnej, więc zapadła decyzja o szybkiej operacji.&nbsp;24 maja, na dzień przed moimi urodzinami, miałam operację. To było znaczące, bo nawet sama do siebie mówiłam, ze narodzę się na nowo. Agnieszka przechodziła w tych dniach rekonstrukcję piersi, a ja mastektomię. Gdy zabierali mnie na operację, ona powiedziała: „Nie martw się, jutro są twoje urodziny – zjemy ciasto wypijemy kawę”. I rzeczywiście tak było.Miesiąc po operacji, zaczęłam chemioterapię – 6 cykli białej chemii. Ciężko ją przechodziłam. Założono mi port, ale niestety mój organizm go odrzucił – po miesiącu dostałam zakrzepicy w drugiej ręce. Przez to trzeba było odłożyć chemioterapię i wszystko zaczęło się przeciągać. Trzeba też było zrezygnować z podawania leków przez port, ale nie było możliwości, żeby go usunąć ze względu na czynną zakrzepicę. Port został usunięty dopiero po zakończonej chemii. Ale niestety jedna i druga ręka nie do końca były sprawne, a nawet prawa ręka z portem gorzej funkcjonowała niż lewa po operowanej stronie.&nbsp;Jest piękny sierpniowy dzień. Moja rodzina postanowiła sprawić mi niespodziankę - razem ze mną i moim mężem świętować zakończenie kolejnego etapu w procesie leczenia. Ogród u moich rodziców zamienił się w miejsce przepełnione miłością, ciepłem, wsparciem i wzruszeniem. Do dziś dziękuję za ten piękny dzień.Obecnie jestem na lekach przeciwzakrzepowych i hormonoterapii, bo guz był hormonozależny. Plan jest taki, że hormonoterapia będzie przyjmowana przez 5 lat z dopuszczeniem wydłużenia tego czasu do 10 lat, ale mam nadzieję, że 5 lat mi wystarczy.&nbsp;W trakcie leczenia było kilka gorszych momentów, kiedy wstajesz, widzisz w lustrze zmęczoną twarz, widzisz oczy, które nie błyszczą i nie wiesz, co będzie dalej. Mój mąż, patrząc na mnie mówił: „Jesteś piękna”, ale ja się zupełnie tak nie czułam. Od samego początku najgorsza była myśl o utracie włosów. Ja się nie martwiłam, że będę miała chemię, że będę miała operację. Byłam na to przygotowana i wiedziałam, że muszę to zrobić. Ale myśl, że stracę włosy była nie do przeskoczenia i cały czas modliłam się, żeby mi nie wypadły wszystkie. I one mi nigdy nie wypadły do końca. Był moment, kiedy powiedziałam sobie, że już mogę się obciąć „na jeżyka”, ale zawsze coś na tej głowie było. A później zakładałam kapelusz, u mojej mamy w ogrodzie miałam azyl, gdzie mogłam siedzieć z gołą głową. Włosy, które mi odrosły są piękne… Mówię, że czekałam na nie całe życie. Są gęste, inne niż wcześniej. Ale to też trzeba było przejść i zrozumieć, pogodzić się z zaistniałą sytuacją . Niewątpliwie to był ciężki moment.Po roku czasu od operacji piersi zrobiłam operację ginekologiczną. Usunęłam jajniki, bo były bardzo bolesne. Przy operacji ginekologicznej okazało się, że miałam endometriozę. Na szczęście nie było tam komórek nowotworowych.&nbsp;Jestem otwartą osobą i nie robiłam z choroby żadnej tajemnicy, w zasadzie od początku cała rodzina wiedziała o diagnozie. Na drugi dzień po jej otrzymaniu powiedziałam mamie, siostrom, bratu, córce. Wszyscy wiedzieli na bieżąco i bardzo mnie wspierali w tym wszystkim. Takie zaplecze, jakie miałam w rodzinie, w mężu i bliskich jest bardzo potrzebne. Gdy widzisz, że cały sztab ludzi stoi za tobą i nawet nie muszą nic mówić, ale czujesz, że są – wtedy jest łatwiej. Wiesz, że masz tylko jedno zadanie do wykonania – musisz przejść to i żyć. Oni wszyscy wzięli wtedy na siebie całą resztę. Mąż przejął wszystkie obowiązki w domu, był ze mną na wszystkich wizytach i jestem mu za to wdzięczna, bo w tamtym momencie wiele rzeczy do mnie nie docierało. Nie słyszałam pewnych rzeczy, które mówili mi lekarze, więc osoba wspierająca jest bardzo potrzebna. Bardzo współczułam dziewczynom, które same przychodziły na chemię. One potrzebowały wsparcia, rozmowy. Wtedy docierało do mnie, że jestem szczęśliwa, bo miałam przy sobie bliską osobę. Byliśmy w tym wszystkim razem – wspieraliśmy się i robiliśmy wszystko, żebym żyła dalej. Bardzo ważną osobą w tym trudnym czasie była również moja 2-letnia wnuczka Lenka. Dla niej zbierałam siły, dla niej uśmiech gościł na mojej twarzy. To był mój mały motywator, moja „bejbi terapia”.&nbsp;Dałam sobie zupełne przyzwolenie na chorowanie. Byłam na zwolnieniu lekarskim. W pracy nie było mnie dwa lata. Było zwolnienie, były zasiłki rehabilitacyjne, urlop, który miałam do wykorzystania. Do pracy wróciłam w 2020 roku. Wróciłam do tego samego miejsca pracy. Wiedziałam, że mogę tam wrócić, że mogę liczyć na moje dziewczyny, które dawały mi wiele wsparcia – szykowały przetwory, kartki z życzeniami, przekazywały prezenty i nie pozwoliły o sobie zapomnieć. Ja czułam, że one są ze mną i mi kibicują. Tak naprawdę one wszystkie były przestraszone. Wszystkie razem systematycznie chodziłyśmy na badania. Pilnowałyśmy swoich wspólnych terminów i jedna drugą zachęcała i rejestrowała. Więc one były przerażone tym, co się wydarzyło.Mam nadzieję, ze po hormonoterapii będę miała zamknięty ten rozdział i to, co złe, to już za mną, a przede mną tylko piękne chwile – delektowanie się życiem i odkrywanie go na nowo. Choroba to lekcja, którą trzeba przepracować.&nbsp;Często kobiety zadają pytanie „dlaczego ja”? Ja wiedziałam, dlaczego ja i dlaczego tak się stało, potrafię sobie na to pytanie odpowiedzieć. Dziś mogę powiedzieć, że dziękuję za raka, bo pewne rzeczy się poukładały, wyprostowały. Ja odnalazłam siebie na nowo, postawiłam siebie na pierwszym miejscu. Rozkochuje się w sobie na nowo. Niektórzy mówią, że jestem egoistką, ale ja znam swoją wartość, lubię siebie i doceniam. Trzeba wyciągnąć wnioski i pracować nad sobą każdego dnia, co jest bardzo trudne.&nbsp;Myślę, że trzeba dużo zaufania, pokory, wyciszenia i rozmowy sama ze sobą, żeby sobie zdać sprawę co się stało, w jakim momencie jestem i dokąd podążam. Każda z nas ma plecak wypchany przeżyciami, doświadczeniami, czasem ciężkimi i bolesnymi. Niestety przychodzi w życiu taki zakręt, z którego nie jesteś w stanie wyjść. I to jest ta „kropka nad i”. Z tego plecaka zaczynają wypadać wszystkie problemy, kłopoty, zaniedbania…. Trzeba dokonać zmian w swoim życiu, odrobić lekcje, przystopować i zacząć wszystko od nowa. Wiem, że to się łatwo mówi i nie każda kobieta jest w stanie to zrobić, bo są różne sytuacje, ale trzeba zaufać i zawierzyć.&nbsp;Przynam też, że modlitwa i wiara w Pana Boga oraz odnalezienie Go na nowo było bardzo ważne. Ja w pierwszym roku choroby byłam zupełnie zamknięta na relacje z Panem Bogiem . Nie dopuszczałam Go do siebie. Nie miałam do Niego żalu, ale też nie czułam potrzeby rozmowy czy obcowania z Nim. Czułam zupełną pustkę. Ale w pewnym momencie zrozumiałam, że on mnie szuka. Przed drugą operacją przyszedł do mnie ksiądz i zapytał, czy chcę przyjąć komunię, ja odpowiedziałam, że nie. Po operacji zostałam przeniesiona na inną salę i znowu przyszedł ten sam ksiądz. Zapytał ponownie, czy chcę przyjąć sakrament, ja znowu odpowiedziałam, że nie. Minęły kolejne dwa dni, do sali wchodzi znowu ten sam ksiądz. Ja w tym czasie rozmawiałam przez telefon, była u mnie koleżanka i wtedy się zreflektowałam – mówię do siebie: „Agnieszka – masz czas żeby odebrać kolejny telefon, jeden, drugi, trzeci, masz czas na rozmowę z koleżanką, a nie masz czasu porozmawiać z Panem Bogiem. On do Ciebie przychodzi, on Cię szuka, nie odpuszcza”. I wtedy powiedziałam do tego księdza, że chcę przyjąć Pana Boga. Każda z nas musi znaleźć swoje rozwiązanie, swoją ścieżkę. Spotkanie z Panem Bogiem było niezbędne, abym mogła odpowiednio przygotować się do dalszej podróży, aby nie zabrakło mi sił. Oczywiście nie każda kobieta musi iść w tę stronę.Świat jest piękny, tyle jest cudownych ludzi dookoła. Swoimi doświadczeniami mogę pomóc dziewczynom, które są na początku drogi, bo one potrzebują osoby, przed którą mogą się otworzyć. Jest dużo łatwiej w momencie kiedy jest to osoba, która przeszła tą samą drogę. Ja, gdy tylko nadarza się ku temu okazja, to takim osobom pomagam. Mam dziewczyny, z którymi zaprzyjaźniłyśmy się podczas leczenia, ale są też nowe osoby. Jestem otwarta i na tyle silna, że siadam i rozmawiam. Czasami jest tak, że ja tylko słucham. Gdy odpowiadasz na potrzeby innych ludzi, dajesz im okruchy nadziei i zrozumienia.Mam apel do wszystkich kobiet – słuchajcie siebie, słuchajcie podszeptów swojej duszy i ciała, badajcie się, kontrolujcie, sprawdzajcie, a jak coś Was niepokoi – reagujcie, bo może być za późno.&nbsp;Staraj się nie tłumić nieprzyjemnych uczuć, niech wypłyną na powierzchnię, a zdołasz stawić im czoło. Ponownie włączysz się w nurt życia, nauczysz się słuchać, uśmiechać, rozkoszować wszystkim co Cię otacza.Mam nadzieję, że jeszcze przede mną jest wiele pięknych wschodów i zachodów słońca, nieodkrytych dróg, cudownych zapachów, czarujących zakątków życia – teraz więcej słyszę, więcej widzę, nauczyłam się tańczyć w deszczu, poznałam moc porannej medytacji, siłę jogi i poczułam łączność z naturą. Przestałam się spieszyć, przestałam ponaglać zdarzenia, przestałam zaglądać do przeszłości, przestałam złościć się na niepowodzenia….Jestem sobą i kocham życie – a to jest najpiękniejszy dar przebudzenia.&nbsp;

thumbnail_received_3012182159055985.jpeg

received_3012182159055985.jpeg

<h1>Rak wiele mi zabrał, ale też bardzo wiele mi dał</h1>Joanna jest dziennikarką zdrowotną, dlatego temat raka piersi nie był jej zupełnie obcy. Tym bardziej, że na raka piersi chorowała jej mama. To właśnie dlatego chodziła regularnie na badania, z których wynikało, że wszystko jest OK. Ale coś nie dawało jej spokoju. Gdy trafiła do lekarza, okazało się, że to nowotwór, który być może już dał przerzuty. Poznajcie historię Joanny.

large_Joanna_dziennikarka.jpg

medium_Joanna_dziennikarka.jpg

small_Joanna_dziennikarka.jpg

thumbnail_Joanna_dziennikarka.jpg

Joanna_dziennikarka.jpg

Joanna jest dziennikarką zdrowotną, dlatego temat raka piersi nie był jej zupełnie obcy. Tym bardziej, że na raka piersi chorowała jej mama. To właśnie dlatego chodziła regularnie na badania, z których wynikało, że wszystko jest OK. Ale coś nie dawało jej spokoju. Gdy trafiła do lekarza, okazało się, że to nowotwór, który być może już dał przerzuty. Poznajcie historię Joanny.

Rak wiele mi zabrał, ale też bardzo wiele mi dał

Joanna M.

<h1>Nie poddawać się, nie poddawać się i jeszcze raz nie poddawać się!&nbsp;&nbsp;</h1>W lipcu 2018 roku przy samobadaniu piersi wyczułam guzka. Od razu poszłam do mojej pani doktor (lekarza rodzinnego), od której dostałam skierowanie do poradni chorób piersi u mnie w mieście.&nbsp;Tam&nbsp;otrzymałam skierowanie na mammografię, a jej wyniki wskazywały,&nbsp; że mam złośliwy nowotwór piersi i dostałam skierowanie do Gliwic.Choć wiedziałam co nieco o raku piersi, bo moja teściowa&nbsp;chorowała na ten nowotwór, i wiedziałam co to za choroba, to zareagowałam nerwowo. Jestem matką, prowadzę rodzinę zastępczą, akurat moja córka w lipcu wychodziła za mąż, więc to wszystko się działo przed weselem… Z początku były nerwy i panika, ale po pierwszej wizycie w Gliwicach już było lepiej.Wszystko działo się bardzo szybko. W szpitalu w Gliwicach powiedzieli mi, że wchodzę do programu. Na pierwszej wizycie u lekarza byłam w lipcu, a już we wrześniu odbyło się konsylium i dostałam pierwsze leki.&nbsp;W listopadzie miałam operację oszczędzającą. Już w trakcie operacji dostałam pierwszych 25 naświetleń, a potem od lutego było następne 25. Nadal jestem w trakcie terapii, w marcu będę miała mammografię, prześwietlenie płuc i badanie krwi.Diagnoza nie wpłynęła na moje relacje z bliskimi, ani na pracę.&nbsp;Prowadziłam i nadal prowadzę rodzinę zastępczą. Nie zrezygnowałam z tego, bo to mi daje ogromnego kopa i wiem, co muszę robić. Nie ma opcji, żeby się poddać, bo trzeba iść do przodu, a nie się cofać. Kiedy czułam się źle i nie miałam siły,&nbsp;to mąż zajmował się domem.&nbsp;Dzieci również pomagały, także nie musiałam z niczego rezygnować. Zresztą we wszystkim bardzo mnie wspierali moi bliscy – córka jeździła ze mną do lekarzy, mam też oparcie w mężu, w rodzinie, w znajomych. I właśnie rodzina, dzieci i wnuki najbardziej mnie motywowały w trakcie leczenia.Najważniejsze jest dobre nastawienie i pozytywne myślenie.&nbsp;Co mogłabym doradzić innym kobietom w podobnej sytuacji? Nie poddawać się, nie poddawać się i jeszcze raz nie poddawać się. Myśleć pozytywnie i od razu działać, a przede wszystkim to się badać.&nbsp;Moje największe marzenie to wychować dzieciaki, które mam.&nbsp;Trójka z nich jest jeszcze przed 18 rokiem życia,&nbsp;a jeden maluszek ma dopiero 2 latka, więc chciałabym doczekać przynajmniej aż ta trójka wejdzie w pełnoletność i się usamodzielni.&nbsp;&nbsp;&nbsp;

thumbnail_Katarzyna Mesjasz.jpeg

Katarzyna Mesjasz.jpeg