Co wiedziała Pani o raku piersi w momencie diagnozy?

O raku piersi wiedziałam bardzo dużo i to chyba mi nie pomogło na tym pierwszym etapie. Miałam wysoką świadomość co znaczą te wszystkie znaczki, magicznie pojawiające się po odebraniu wyniku biopsji piersi. Szczególnie ten HER2+, u mnie potrójnie. Od początku wiedziałam, że są różne klasyfikacje raka piersi i różne sposoby leczenia.

Jak został u Pani wykryty rak piersi i jaka była Pani reakcja na diagnozę?

Niestety raka piersi zdiagnozowałam sobie sama. Pomimo tego, że wykonywałam badania profilaktyczne regularnie, przynajmniej raz do roku, to po ośmiu miesiącach od ostatniego badania wyczułam w sobie guza. Jeszcze przed wizytą u lekarza wiedziałam z czym mam do czynienia.

Reakcji na diagnozę nie da opisać się słowami. To niewiarygodna rozpacz dla kobiety, szczególnie jeśli w domu są dzieci. To ogromny lęk i strach przed tym co będzie.

Co oznacza dla Pani diagnoza HER2+?

Diagnoza raka piersi HER+ to była dla mnie świadomość, że mam właśnie takiego raka. Wcześniej słyszałam też o potrójnie ujemnym oraz o tym, że to są dwa agresywne nowotwory. Wiedziałam, że będzie to trudna walka, ale i to, że od samego początku bardzo dużo w niej zależy ode mnie. To bardzo mi pomogło i pomaga do dnia dzisiejszego. 

To, że jestem upartą osobą i zadziorą życiową, pozwoliło mi tak poprowadzić życie, że to nie choroba o nim decyduje, tylko ja.

Gdzie szukała Pani informacji o chorobie i leczeniu?

Zaraz po diagnozie raka piersi trafiłam pod opiekę lekarza chirurga pracującego w naszym mieście. Miałam z nim bardzo dobry kontakt, dawał mi poczucie bezpieczeństwa. Ten kontakt trwa do dziś. Potem na mojej drodze leczenia pojawiła się chemioterapeutka, która jest ogromnym wsparciem dla mnie, daje mi ogromne poczucie bezpieczeństwa i nie unika trudnych tematów. 

Dopiero jak się oswoiłam z chorobą i poukładałam to wszystko w głowie, wtedy poszukiwałam więcej informacji o raku piersi. W tym pierwszym etapie leczenia miałam już bardzo dużo bodźców i czułam, że nie jestem w stanie zbyt dużo znieść, więc dawkowałam sobie te informacje.

Jak zmieniło się Pani życie po diagnozie?

Moje życie po diagnozie zmieniło się na bardzo krótką chwilę. Nie pozwoliłam by rak rządził moim życiem. To ja podejmuję decyzje co do mojego życia, mojej rodziny, pracy zawodowej. Z perspektywy czasu żałuję, że na czas choroby zrezygnowałam z pracy i że wykorzystałam możliwość zwolnienia lekarskiego, a później zasiłku rehabilitacyjnego.

Nowotwór piersi dużo zabiera, ale też bardzo dużo daje. Ważne, by zwracać uwagę na te pozytywne rzeczy których jest bardzo dużo podczas choroby. Pojawienia się przyjaciół na tej drodze, ale i takie poczucia spełnienia w tej roli: poradziłam sobie, jestem mądrą, wspaniałą, silną kobietą, wzorem dla moich córek. Muszę je zabezpieczyć, bo w przyszłości mogą borykać się z tym samym. Rak piersi sprawił, że jestem silniejsza.

Jak wyglądało Pani leczenie?

Moje leczenie raka piersi her2+ wyglądało tak: w lutym zostałam zdiagnozowana, w marcu odbyła się pierwsza operacja – mastektomia zupełna lewej piersi i pobranie do badania węzłów wartowniczych. Przed rozpoczęciem chemioterapii moja lekarka uznała, że bezpieczniej będzie, jak chirurgicznie usuną mi wszystkie węzły chłonne. Z uwagi na limfadenektomię proces chemioterapii rozpoczął się trochę później, niż powinien. Chemioterapie miałam taką agresywną, bardzo silną. 

Doktor chirurg, który rozmawiał ze mną o mastektomii proponował mi operację oszczędzającą. Było to ryzykowne. Zdecydowaliśmy się na mastektomię zupełną. Ja byłam za zupełną, to mi dawało większe poczucie bezpieczeństwa. Wolałam usunąć całą pierś, niż tylko guza.

Mój doktor uważał że na pewno będę chciała mieć rekonstrukcję piersi i taką podjął za mnie decyzję, chociaż ja od razu mówiłam, że jej nie potrzebuję. Minął już rok od kiedy zachorowałam i nie mam problemu z tym, że nie mam piersi. Myślę, że szybko poukładałam sobie w głowie wszystko, zaakceptowałam stan rzeczy i nie mam z tym problemu.

Podczas leczenia nowotworu piersi najważniejszy jest stan psychiczny pacjenta, wsparcie rodziny, wiedza na temat leczenia i dobry kontakt z lekarzem prowadzącym chorobę, zaufanie do niego.

Co motywowało Panią w trakcie leczenia, co było najtrudniejsze?

W procesie leczenia najbardziej motywowali mnie moi bliscy, moje dzieci. Matka zrobi dla swoich dzieci wszystko i dla nich walczy.

Podczas leczenia raka piersi brakowało mi stabilizacji finansowej. Taki jest system w Polsce: kiedy zostałam pacjentką onkologiczną, musiałam skorzystać ze zwolnienia lekarskiego. Nie jest to pełna pensja, nie ma nadgodzin ani możliwości pracy dodatkowej. Rodzinnie odczuliśmy destabilizację finansową. Takiego wsparcia bardzo mi brakowało.

Czy wróciła Pani do pracy po chorobie?

Zrezygnowałam z pracy zawodowej w czasie choroby ale szybko wróciłam na stanowisko pracy. 9 października zakończyłam chemioterapię, 1 listopada byłam już pracownikiem, ale musiałam odebrać urlop, więc 1 grudnia byłam już w pracy i pracuję do dziś. Bardzo wspierał mnie pracodawca i grono współpracowników. Czułam ich wsparcie przez cały czas leczenia nowotworu piersi, byli ze mną w stałym kontakcie, dbali o mnie.

Kto był dla Pani największym wsparciem?

Największym wsparciem był mój mąż, moje dzieci i mama – ich obecność i towarzyszenie mi na każdym etapie leczenia. Nie potrzebowałam wsparcia psychoonkologa. Przynajmniej tak mi się wydawało. Miałam propozycję, niestety nie na tym wczesnym etapie choroby, czyli na etapie diagnozy raka piersi. Pochodzę z małej miejscowości, u nas nie było takiej możliwości. Dostałam ją dopiero w ośrodku, w którym byłam leczona.

Jak Pani bliscy zareagowali na diagnozę?

Moi bliscy na diagnozę raka piersi zareagowali różnie. Moja mama nie uwierzyła w to co słyszy i było jej bardzo trudno oswoić się z moją chorobą. Negowała to co do niej mówiłam. Taki miała system obronny. Dzieci były od początku objęte pomocą i wsparciem psychologicznym. A męża mam tak wspaniałego, że sobie świetnie radzi do dzisiaj.

Jak bliscy powinni wspierać podczas leczenia?

Bliscy powinni wspierać kobiety chore na raka piersi przede wszystkim swoją obecnością, towarzyszeniu, nie unikaniem tematów, chęcią do rozmowy. Ja dostałam bardzo dużo wsparcia od przyjaciół, w różnej formie. Ale mam takie wrażenie, że byłam pytana czego potrzebuję, kiedy mówiłam: zabierzcie mnie na herbatę, weźcie mnie na spacer, po prostu ze mną pobądźcie. Łatwiej pomóc w formie finansowej, rzeczowej. Ludziom trudno jest dać siebie. Na szczęście mam wspaniałych przyjaciół którzy do dziś mnie ogromnie wspierają.